«Εἰσί τινές τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληληθυῖαν ἐν δυνάμει»

 

«Εἰσί τινές τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληληθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μάρκ. 9,1)

«Υπάρχουν μερικοί ανάμεσά σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν τον θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού»

 

                Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, φόβος υπαρξιακός. Τί υπάρχει μετά; Πώς είναι αυτό; Και τί είναι το αιώνιο; Ο λόγος του Χριστού λίγο πριν να πορευθεί προς το πάθος Του είναι συγκλονιστικός: «υπάρχουν κάποιοι που δεν θα γευτούν τον θάνατο». Και ποιοι να είναι αυτοί, αφού ο ίδιος θα πεθάνει σε λίγο πάνω στο Σταυρό;

Θα πεθάνει Αυτός που δε φέρει το «εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου». Θα πεθάνει, ενώ είναι ο μόνος που μπορεί να πει ΟΧΙ στην δύναμη του θανάτου ως Θεός Παντοδύναμος. Και ως Θεός, γνωρίζει από πριν πως θα πεθάνει και ζει έντονα το άγχος του θανάτου.  Περίλυπος ήταν η ψυχή Του έως θανάτου. Ο ιδρώτας Του έγινε σαν θρόμβοι αίματος. Βιώνει την μοναξιά και την εγκατάλειψη πάνω στο Σταυρό, γι΄ αυτό  η κραυγή «Θεέ μου, Θεέ μου εις τι με εγκατέλιπες;», αλλά και το «τετέλεσται» δείχνει την απόλυτα ανθρώπινη αγωνία για τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Πεθαίνει γιατί ήρθε στον κόσμο ακριβώς για να φτάσει σ΄ αυτήν ώρα του θανάτου και έτσι ενώ παρακαλεί να αποφύγει το ποτήριο του θανάτου, υπακούει στον Πατέρα.

Αν λοιπόν ο Θεάνθρωπος ήρθε στον κόσμο για να πεθάνει, τότε πώς υπάρχουν κάποιοι που δεν θα γευτούν τον θάνατο;

                Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν! Όμως ο θάνατος δεν είναι μόνο ο του σώματος. Είναι κυρίως ο πνευματικός θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή του ανθρώπου από τον Θεό, από το Πρόσωπο του Χριστού, από την αγάπη και το φως που Αυτός εκλύει με την παρουσία Του, από το Ευαγγέλιο, από την Εκκλησία. Δεν θα πεθάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματικά.  Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό καταργεί τον πνευματικό θάνατο. Δεν θα πεθάνουν ποτέ πνευματικά, ακόμη κι αν πεθάνουν σωματικά, όσοι θα δούνε και θα ζήσουν την εμπειρία της Ανάστασης. Και η ανάσταση έρχεται αφού σταυρώσουμε πάθη, κακίες, αγωνίες, φόβους. Αφού πούμε με όλη μας την καρδιά «γενηθήτω το θέλημά Σου», αφού πάρουμε την απόφαση να είμαστε με τον Χριστό έως το «τετέλεσται» και της δικής μας ζωής. Αφού απαρνηθούμε το εγώ μας, αφού αρνηθούμε την επιθυμία να αρέσουμε, να εξουσιάσουμε, να μας συζητούν.

Ας προχωρήσουμε δίπλα στο Χριστό σηκώνοντας τους μικρότερους ή μεγαλύτερους σταυρούς της ζωής μας και ας παρακαλούμε να ανήκουμε σ’ αυτούς που δεν θα γευτούν πνευματικό, αλλά θα προσμένουν την χαρά της Βασιλείας στον τρόπο της Εκκλησίας!