ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ

«Καί ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἠκολούθησαν αὐτῷ πεζῇ ἀπό τῶν πόλεων. Καί ἐξελθών ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολύν ὄχλον καί ἐσπλαχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς»(Ματθ. 14, 13-14)

«Το πληροφορήθηκε όμως το πλήθος και Τον ακολούθησαν πεζοπορώντας από τις διάφορες πόλεις. Έτσι, όταν βγήκε στην στεριά ο Ιησούς, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε».

 

            Πλήθος ανθρώπων ακολουθούσαν τον Χριστό. Υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες εγκατέλειπαν τις πόλεις τους και βάδιζαν με τα πόδια αρκετό δρόμο, μη υπολογίζοντας ότι ακούγοντάς Τον η μέρα θα περνούσε, δεν θα είχαν τόπο να ξεκουραστούν, προσφάι να αντέξουν, κουράγιο να επιστρέψουν. Κι όμως, δεν δίσταζαν να κάνουν έξοδο τόσο από τα σπίτια, όσο και από τον εαυτό τους, προκειμένου να Τον ακούσουν, να κοινωνήσουν μαζί Του την ζωή και την αλήθεια. Μας είναι ακατανόητο αυτό για τους καιρούς μας. Ταξιδεύουμε οι άνθρωποι για να δούμε αξιοθέατα, για να συντροφέψουμε την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζουμε, να κάνουμε κάποιο προσκύνημα, να συμμετάσχουμε σε μια συναυλία μουσικής, αλλά όλα αυτά συνοδεύονται από πακέτα. Εισιτήρια, διατροφή, διαμονή, όλα προγραμματίζονται. Να τα αφήσουμε όλα, για να ακούσουμε Κάποιον που δεν μας υπόσχεται ούτε χρήματα, ούτε δόξα, ούτε καν ένα πιάτο φαγητό φαντάζει αδιανόητο. Κι όμως, έγινε πραγματικότητα.

Γιατί Εκείνος εσπλαχνίσθη! Ήταν και είναι εύσπλαχνος. Ως Θεός από ευσπλαχνία έγινε και άνθρωπος. Ως Θεάνθρωπος έφευγε από τους ανθρώπους και τους έβλεπε να Τον ακολουθούν. Γιάτρευε τους αρρώστους τους, θέλοντας λιγότερη λύπη και περισσότερη χαρά, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα, καθώς πάντοτε βλέπει τον άνθρωπο ως ενιαία ψυχοσωματική οντότητα.  Και όταν ένιωθε ότι οι ακολουθούντες είχαν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους και εξαντλούνταν, τους έδινε από το ελάχιστο τροφή! Το ελάχιστο των ανθρώπων το έκανε πολύ! Και χόρταιναν όλοι και περίσσευε!

             Διότι για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να αφεθούμε στον Χριστό αυτό είναι τελικά η προϋπόθεση: να εκτιμούμε το ελάχιστο! Να προσφέρουμε το ελάχιστο! Να μη μένουμε στα πολλά και επιφανή, τόσο του εαυτού μας, όσο και του κόσμου στον οποίο ζούμε, αλλά να κάνουμε το δικό μας ελάχιστο βήμα: να βγαίνουμε από αυτά που θεωρούμε κεκτημένα. Να βγαίνουμε από την μοναδικότητα του εγώ μας. Να πορευόμαστε «πεζή», δηλαδή χωρίς την ευκολία και την άνεση, την στιγμή της καμπάνας την Κυριακή, στο λιγότερο ευχάριστο φαγητό της νηστείας, στην επώδυνη προσπάθεια να συγχωρέσουμε, αφού ανεχτούμε αρχικά, στην αγάπη που μας κάνει να μοιραζόμαστε από τα λίγα και τα πολλά μας. Να εκτιμούμε το ελάχιστο στους καιρούς μας, τον χρόνο, συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος μας έχει τέλος και ότι χωρίς την όντως Αλήθεια, αυτό το τέλος δεν θα έχει νόημα. Ότι οι σχέσεις μας αλλάζουν όταν στηριχθούν στο ελάχιστον της αγάπης και όχι στο «θέλω» και στο «συμφέρον».  Αν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε στο ελάχιστο αυτόν τον δρόμο, μπορούμε να Τον γνωρίσουμε. Γιατί Εκείνος είναι εύσπλαχνος και αποκαλύπτεται όσο εμείς μπορούμε να τον δούμε, όπως οι μαθητές στη Μεταμόρφωση!