«Αν ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει και αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι;»
Μία από τις μεγαλύτερες αγωνίες που έχουμε οι άνθρωποι είναι το να ελέγξουμε την ζωή μας, να κρατάμε τα πάντα στα χέρια μας. Αισθανόμαστε σίγουροι όταν μπορούμε να ρυθμίσουμε τα πάντα εμείς. Όταν δεν έχουμε εμείς τον έλεγχο Φοβόμαστε. Φοβόμαστε για τον χρόνο που έρχεται. Φοβόμαστε για τον κόπο που έχουμε καταβάλει ότι θα πάει χαμένος. Φοβόμαστε τους άλλους, ότι μας επιβουλεύονται και ότι δεν θα καταφέρουμε να κρατήσουμε όσα έχουμε. Φοβόμαστε την αρρώστια, την δοκιμασία, τον θάνατο και πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα, όσα περνούν από το χέρι μας, για να ζήσουμε.
Φοβόμαστε ότι ενώ πιστεύουμε στον Θεό, εντούτοις Εκείνος θα επιτρέψει να δοκιμαστούμε ή ήδη επιτρέπει και η πίστη μας θα είναι μάταιη. Έτσι λοιπόν, οι λογισμοί της αμφιβολίας, της ολιγοπιστίας μας ταλαιπωρούν. Όταν νοούμε την πίστη είτε ως απόφαση του νου είτε ως εκπλήρωση συμφέροντος είτε ως καταφυγή σε μια Ανώτερη δύναμη, ο φόβος παραμένει. Για την Εκκλησία η πίστη είναι καρπός αγάπης προς τον Θεό και «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α ’Ιωάν. 4, 18). Αυτός που παλεύει να αγαπήσει τον Θεό, να αφεθεί δηλαδή στο θέλημα και την πρόνοιά Του, αυτός που βάζει την σχέση με τον Θεό ως προτεραιότητα στην ζωή του, αυτός που βλέπει στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου τον Θεό και βοηθά με τον τρόπο που μπορεί, αυτός που εμπιστεύεται τον Θεό όπως το παιδί τον πατέρα, όχι από συμφέρον αλλά από αγάπη, τότε έχει βρει τον δρόμο να νικήσει την ολιγοπιστία.
Ζούμε σε έναν πολιτισμό δύναμης και εξουσίας. Θέλουμε στις σχέσεις μας να έχουμε δύναμη και να εξουσιάζουμε τα πάντα. Ο λόγος του Χριστού ηχεί παράδοξος, κάποτε μπορεί και να ερμηνευτεί ως μία προτροπή παθητικότητας: «Μη μεριμνάτε»(Ματθ. 6, 25). Δεν λέει όμως «μην προσπαθείτε». Μας προτρέπει να αφήσουμε κατά μέρος την αγωνία. Να κοπιάζουμε, αλλά και να στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό. Να αρκούμαστε στα όσα μας δόθηκαν σήμερα. Φτάνουν οι έγνοιες κάθε ημέρας. Γιατί αλλιώς ούτε την ζωή μας μπορούμε να χαρούμε αληθινά, ούτε να αγαπήσουμε και να εμπιστευθούμε, ούτε να πιστέψουμε. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ας εμπιστευθούμε Αυτόν που μας αγαπά!
