Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, κάνει ακριβώς μια τέτοια στάση και αναφέρεται στο χτες του, το οποίο ο Τιμόθεος είχε ζήσει μαζί με τον διδάσκαλό του. Γνώρισε εξ εμπειρίας και συνοδοιπορίας την διδασκαλία, τον τρόπο ζωή, τους σκοπούς, την πίστη, την μακροθυμία, την αγάπη, την υπομονή στους διωγμούς και τα παθήματα σε διάφορους τόπους. Και αναφωνεί ο Παύλος: «οίους διωγμούς υπήνεγκα! Και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος» (Β’ Τιμ. 3,11). «Τι διωγμούς υπέφερα! Κι απ’ όλα με γλίτωσε ο Κύριος». Οι διωγμοί του Παύλου είχαν να κάνουν με τη άρνηση των ανθρώπων να αποδεχτούν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Και δεν ήταν μόνο οι ειδωλολάτρες που έβλεπαν να καταργείται η θρησκεία τους μέσα από την παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Ήταν και οι Ιουδαίοι οι οποίοι αισθάνονταν να καταρρέει η αυτάρκειά τους, το αίσθημα της αποκλειστικότητας που τους διακατείχε σε σχέση με τον Αποκαλυφθέντα Θεό. Η αντίδραση είχε να κάνει με το πρόσωπο του κομιστή της Αλήθειας. Η στάση τους διωκτική. Έπρεπε να εξαλειφθεί ο ευαγγελιστής. Κι όμως, από όλους τους διωγμούς τον γλίτωσε ο Χριστός, διότι δεν είχε εκπληρώσει την αποστολή του, να ιδρύσει κατά τόπους Εκκλησίες και να διατρανώσει την Αλήθεια όπου το θέλημα του Θεού θα τον οδηγούσε.
Αντίστοιχους διωγμούς υφίσταται σήμερα ο καθένας που θέλει να ζήσει κατά το θέλημα του Χριστού: «πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζήν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. 3, 12). «Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς». Όμως από όλους τους διωγμούς ο Χριστός μας γλιτώνει. Σήμερα όσοι θέλουμε να ζήσουμε κατά Χριστόν αντιμετωπίζουμε πρωτίστως τον διωγμό του να αισθανόμαστε μοναχικοί στην επιλογή μας. Η πλειονοψηφία των ανθρώπων ζει είτε στην αυτάρκεια του παρόντος κόσμου είτε σε μία ανεπίγνωστη νεο- ειδωλολατρία. Ο πολιτισμός μας μάς προτείνει έναν κόσμο στον οποίο ο Θεός δεν χρειάζεται. Ταυτόχρονα, μας οδηγεί στην θεοποίηση του «εγώ» μας. Της εικόνας μας. Των ιδεών μας. Της ενασχόλησης μόνο με τα δικά μας. Στην καλύτερη περίπτωση ο Θεός είναι για το συμφέρον μας. Όσοι λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε όχι μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά να ξεκινά η ζωή μας από τον Θεό και το θέλημά Του και ο χρόνος μας να είναι στραμμένος προς Αυτόν, διά της προσευχής, της λειτουργίας, της αγάπη, του πνευματικού αγώνα, τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε αποδεκτοί.
Μπορεί η αντίδραση σήμερα να μην είναι ειρωνική, απορριπτική, εχθρική, αν και πολλές φορές γίνεται. Μας διώκει η αδιαφορία των άλλων γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που πιστεύουμε. Και επειδή η πίεση της αδιαφορίας, αλλά και το αίσθημα της μοναξιάς συνήθως μεγαλώνουν, πιεζόμαστε εσωτερικά να συμβιβαστούμε. Να γίνουμε κι εμείς ένα με το κοσμικό φρόνημα, με την οδό της σαρκός. Μας διώκει τότε η κούραση και κάποτε η απόγνωση. Ως πότε θα αντέχουμε την μοναξιά μας; Ως πότε θα είμαστε εμείς οι οπισθοδρομικοί σταυροφόροι για μια χωρίς ελπίδα προσπάθεια αλλαγής ενός κόσμου που ακολουθεί τον δρόμο του μοντέρνου; Ως πότε θα κρατούμε αξίες χωρίς νόημα, ενώ το σήμερα έχει τις δικές του προτεραιότητες; Κι όμως, από αυτούς τους λογισμούς που μας ταλαιπωρούν, που γίνονται διωγμοί για τον χριστιανό, ο λόγος του Παύλου είναι συγκλονιστικός: «Εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος».
Έρχεται ο Χριστός, αν θέλουμε να έχουμε σχέση μαζί Του, και μας γλιτώνει από όλη αυτή την πίεση. Διότι μας κάνει να γνωρίζουμε ότι όλα έχουν νόημα, αφού η ζωή δεν σταματά στο εφήμερο. Ότι αναπαύεται η συνείδησή μας όταν ακολουθούμε την Αλήθεια. Ότι όταν αγαπούμε και ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, χωρίς να συμβιβαζόμαστε με το κακό, την αδιαφορία, την ευκολία, τότε δίνουμε μια ευλογημένη μαρτυρία αντίστασης. Και η παρηγοριά του Χριστού είναι εσωτερική, καρδιακή, ήρεμη. Μπορούμε να τρώμε χωρίς αγωνία το ψωμί μας, αλλά και με την αίσθηση ότι κάναμε το χρέος μας σ’ αυτόν τον κόσμο που την λέξη αυτή την έχει περιορίσει μόνο στην οικονομία, έχοντας διαγράψει τις προοπτικές του ήθους, της πίστης, της αιωνιότητας.
«Εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος». Στην περίοδο του Τριωδίου, ας αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες τις λατρευτικές, τις γιορτές, τα αναγνώσματα, τη νηστεία, την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, σίγουροι ότι ο Κύριος θα μας προστατεύει από κάθε διωγμό, τόσο του διαβόλου εντός και εκτός μας, όσο και εκ του πολιτισμού, αλλά και του ίδιου του εαυτού μας που μας κάνει να θέλουμε τον συμβιβασμό με το εφήμερο, για να ζήσουμε τη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά και της δικής μας.
