τότε εμνήσθησαν

«Ταύτα δε ουκ έγνωσαν οι μαθηταί αυτού το πρώτον, αλλ’ ότε εδοξάσθη ο Ιησούς, τότε εμνήσθησαν ότι ταύτα ην επ’ αυτώ γεγραμμένα, και ταύτα εποίησαν αυτώ » (Ιωάν. 12, 16). «Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές Του. Όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στην θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν».
Ο λαός των Ιεροσολύμων. Μπορεί να πήρε τα βαΐα των φοινίκων για να υποδεχθεί τον ερχόμενο εν ονόματι Κυρίου, να βγήκαν εκτός της πόλης, όμως δεν είχαν αίσθηση ότι ο Χριστός εκπληρώνει όλες τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, την επαγγελία του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους από τον θάνατο.
Όπως οι Φαρισαίοι. Αυτοί που ήθελαν να διατηρήσουν την θρησκευτική τους πρωτοκαθεδρία. Που θεώρησαν τον Θεό επικίνδυνο διότι δεν μπορούσαν να υποταχθούν σε κανέναν. Έπρεπε να βρούνε λόγους να δικαιολογήσουν τον εγωκεντρισμό τους. Την αίσθηση ότι αυτοί είναι οι αυθεντίες όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και εθνικά και κοινωνικά. Και συνέργησαν στο μένος του διαβόλου κατά του Χριστού με το να γίνουν όργανα του πονηρού. Αυτό που συμβαίνει στον καθέναν μας όταν ελέγχεται η ζωή και τα έργα του από το Πρόσωπο και τον λόγο του Χριστού
Όπως ακόμη και οι μαθητές του Χριστού, οι οποίοι ενώ έβλεπαν τις προφητείες να εκπληρώνονται, ενώ έκαναν θαύματα στο όνομα του Διδασκάλου τους, ενώ ένιωθαν ότι αυτός ήταν ο Υιός του Θεού, εντούτοις δεν είχαν το θάρρος να Τον ακολουθήσουν μέχρι το τέλος. Να δείξουν στους εχθρούς, στους αδιάφορους, στην κοσμική και θρησκευτική εξουσία ότι δεν διασκορπίζονται τα πρόβατα εάν παταχθεί ο ποιμένας, αλλά η αγάπη γίνεται αφοσίωση, συμπαράσταση, συμπόρευση. Να νικήσουν τον πειρασμό που το ήθος του κόσμου και ο πονηρός τους έβαλε: να ζητούν έναν Θεό που θαυματουργικά νικά όσους τους εχθρεύονται. Να ζητούν έναν Θεό που δεν αφήνεται στον θάνατο, στην ταπείνωση, στην ήττα, αλλά γίνεται αυτός ο θριαμβευτής, αυτός που συντρίβει τους αντίθεους. Όταν όλα κρίνονται στο φαίνεσθαι της δύναμης, δεν είναι δυνατόν ο Διδάσκαλος και Θεός τους να μην φαίνεται ο δυνατός πατέρας που σώζει τα παιδιά του, αλλά να νικιέται από την κακία του κόσμου. Όπως πολλοί που νομίζουν ότι πιστεύουν, ζητούν απτά σημεία της εξουσίας του Θεού και δεν εμπιστεύονται στον λόγο και στις φανερώσεις Του στην ιστορία. Θέλουν να δούνε από μόνοι τους και όταν αισθάνονται ότι αυτό δεν συμβαίνει, κάνουν πίσω. Η πίστη όμως στα δύσκολα φαίνεται.
Η Μεγάλη Εβδομάδα στην οποία εισερχόμαστε ας μην περάσει χωρίς την μνήμη των όσων ο Χριστός έκανε για μας. Ας μη μείνουμε στην παραδοσιακότητα των γιορτών, στερούμενοι το πνευματικό τους περιεχόμενο. Εξαρτάται από τον καθέναν μας αν θα δούμε την πορεία του Χριστού ως επιβεβαίωση της επαγγελίας του Θεού για την σωτηρία και του κόσμου και του εαυτού μας, ως ευκαιρία υπέρβασης του ήθους της εξουσίας, του φόβου που οι αντίθεες δυνάμεις προκαλούν, ως αρχή για να αφήσουμε πίσω το θέλημά μας, την αίσθηση ότι τα γνωρίζουμε όλα και να εγκαταλείψουμε την ύπαρξή μας στα σταυρωμένα χέρια του Θεού της αγάπης.