Περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε. Δε μου ζήτησε λεφτά, αλλά με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ρόκα (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρό πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε! Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του εκτός κι αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.
Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!
«Φίλε, μακριά από το Χριστό έτσι καταντάς!!! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!!! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δε θα ζήσω πολύ, θέλω όταν θα πάω μπροστά Του να έχω να του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!»
Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι. Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Μου λέει: «πάω κάθε πρωί απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά- καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω. Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω, “δεν τα κατάφερα συγγνώμη!” Ή λέω: “σήμερα κάπως το πάλεψα, ευχαριστώ!”»
Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου στιγμές από τα συναξάρια!!!
Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει κερί αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δε θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει, και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.
Του λέω με λένε Νίκο. Μου είπε ότι δεν θα είναι δύσκολο να με θυμάται αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς.
Δε ρώτησα πολλά γι΄ αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου. Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που έκατσα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα.
Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.
Νικος Β. Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Είναι πολλές οι στιγμές που βρίσκεται κανείς σε αμηχανία για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί σε περιπτώσεις που κάποιος άγνωστος του ζητά χρήματα επικαλούμενος είτε ανέχεια, είτε αρρώστια προσωπική ή μέλους της οικογένειάς του, είτε ακόμη και πείνα. Από τη μία υπάρχει η διάθεση να βοηθήσεις και από την άλλη εμφανίζεται είτε η οικονομική αδυναμία είτε ο φόβος της εξαπάτησης.
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην Αθήνα σε κάθε συρμό του υπόγειου τρένου που επιβιβαζόμουν για τις μετακινήσεις μου, έμπαιναν και τουλάχιστον ένας επαίτης ή «μικροπωλητής» (με στυλό και αναπτήρες). Για να προσφέρει κανείς σε όλους, θα έπρεπε να διαθέσει ένα ικανοποιητικό ποσό, δεδομένου ότι όσοι «πουλούσαν» κάτι ζητούσαν συγκεκριμένο ποσό και δήλωναν ότι δεν ζητούν ελεημοσύνη! Αν μάλιστα οι μετακινήσεις σου είναι καθημερινές, τότε συναντάς διάφορους και διαφορετικούς κάθε ημέρα!
Αυτό που ξεχωρίζει και διαφέρει στο νεαρό τοξικομανή του περιστατικού που περιγράψαμε παραπάνω είναι ότι ζητά κάτι σε είδος, άρα θα το καταναλώσει άμεσα και επομένως δεν υπάρχει ο κίνδυνος να το διαθέσει για το πάθος του. Επίσης, αξιοπρόσεκτο και ιδιαίτερης σημασίας και βαρύτητας είναι το γεγονός ότι ο ευεργέτης του διαθέτει χρόνο μαζί του!
Όταν προσφέρουμε κάποιο χρηματικό ποσό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, για να φύγει από μπροστά μας αυτός που ζητά και να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη ότι εμείς κάναμε το καθήκον της ευεργεσίας, είναι σχετικό, αφού δεν γνωρίζουμε αν η προσφορά μας θα χρησιμοποιηθεί προς ωφέλεια ή προς ζημία του αιτούντα ή των μελών της οικογένείας του (περιπτώσεις ναρκωτικών, ποτού και μέθης κλπ..). Η διάθεση χρόνου για να γνωρίσεις τον άλλον και τις ανάγκες του ή για να τον καθοδηγήσεις προς τις λύσεις του προβλήματός του είναι, νομίζω, η μεγαλύτερη ελεημοσύνη και ευεργεσία. Και αυτήν την «ελεημοσύνη» δεν την έχουν ανάγκη μόνο οι ενδεείς υλικών αγαθών. Πολλές φορές τη χρειάζονται και άνθρωποι που διαθέτουν χρήματα και περιουσία και, δυστυχώς, ακόμη και άνθρωποι που έχουν και συγγενείς, αλλά δεν έχουν ανθρώπους που να ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτούς, να τους νοιάζονται και να τους βοηθούν.
Έτσι, για αυτούς τους ανθρώπους βοήθεια είναι ακόμη και το «καλημέρα» που τους ευχόμαστε και ο λίγος χρόνος που μπορεί να τους αφιερώσουμε για να μιλήσουμε μαζί τους και το χαμόγελό μας και η προσευχή μας. Και το σπουδαίο είναι ότι μπορεί στο τέλος να είμαστε εμείς αυτοί που κερδίσαμε και ωφεληθήκαμε περισσότερο και πιο ουσιαστικά! Γιατί η ζωή του κάθε ανθρώπου μπορεί να κρύβει ιστορίες θάρρους και αρετής, αγώνες ηρωισμού και η ψυχή του να διαθέτει θησαυρούς και αξίες πνευματικές, που θα μας προβληματίσουν, θα μας διδάξουν και θα μας ενδυναμώσουν!
