Σε ένα δίλημα θέλει να μας βάλει η εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, που εορτάζουμε μέσα στο καλοκαίρι. Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος μας; να αλλάξουμε εμείς; Είμαστε ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από την ζωή μας;
Σε μια περίοδο που όλα όσα είχαμε ως δεδομένα ανατρέπονται, η «ευτυχία» της χωρίς όρια και δεσμεύσεις κατανάλωσης και απόλαυσης καταρρέει η εορτή της Μεταμορφώσεως έρχεται να μας δώσει ελπίδα, να μας δείξει έναν προορισμό!
Στο Θαβώρ, ο Χριστός δεν μεταμορφώνεται έτσι όπως απλά τα λέμε και δεν το συνειδητοποιούμε. Ο Χριστός δεν άλλαξε! Δεν φόρεσε κάτι άλλο, δεν μεταμφιέστηκε σε κάποιον άλλον. Απλά, άφησε να φανεί λίγο από τη δόξα που έχει ως Θεός, φανέρωσε την λαμπρότητα της Θεϊκής Του φύσεως. Και εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε αυτή τη δυνατότητα της μεταμορφώσεως του Χριστού. Και εμείς, οι εικόνες του Θεού, αυτόν τον προορισμό έχουμε στη ζωή μας. Να ενεργοποιήσουμε τα χαρίσματα και τις δωρεές του Θεού, την αγάπη, την ελευθερία, το έλλογον, τη δημιουργικότητα, ώστε να φτάσουμε στην κοινωνία μαζί Του, στο «καθ΄ ομοίωσιν», στο να ενωθούμε με το Θεό και να ζήσουμε μέσα στο Φως Του.
Και το φως του Χριστού περιβάλει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά και τα ιμάτιά του, κάθε τι δηλαδή, που έχει ο άνθρωπος ανάγκη για να επιβιώσει, αλλά και για να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του. Και αυτό γίνεται όταν συνειδητοποιήσουμε πως τα υλικά αγαθά είναι μέσα για την επίτευξη του προορισμού μας, είναι τα αντίδωρα ευχαριστίας που θα προσφέρουμε στο Θεό και το συνάνθρωπο για το δώρο της δημιουργίας.
Το θαύμα του Θαβώρ μας δείχνει πως είμαστε «θείας φύσεως κοινωνοί» (Β΄Πετρ. Α΄.4), είτε θέλουμε να το περιφρονούμε, είτε να το αγνοούμε, είτε να το αφήνουμε ανενεργό στη ζωή μας. Και η πρόσκληση και πρόκληση της εορτής δεν είναι μια αλλαγή μας σε κάτι άλλο, αλλά η αφορμή να βρούμε το αληθινό μας πρόσωπο και να χρησιμοποιήσουμε τα κάθε λογής ιμάτιά μας όχι μόνο για επιβίωση ή την φιλήδονη απόλαυση, αλλά ως αντίδωρο για την αγάπη του Θεού και αντιπροσφορά στις άλλες Εικόνες Του που είναι οι συνάνθρωποί μας.
