Στους Φιλίππους, κοντά στη σημερινή Καβάλα, οι απόστολοι Παύλος και Σίλας, αφού έχουν εκβάλει από ένα νέο κορίτσι δαιμονικό πνεύμα, αντιμετωπίζουν την μήνη των κυρίων της, καθώς αυτή μάντευε και εκείνοι κέρδιζαν από τις μαντείες της. Αφού λοιπόν τους κακοποιούν, τους κλείνουν στη φυλακή. «Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν . επηκροώντο δε αυτών οι δέσμιοι» (Πράξ. 16, 25). Γύρω στα μεσάνυχτα ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στον Θεό. Και τους άκουγαν με προσοχή οι φυλακισμένοι. Ποιο κουράγιο πρέπει να έχει ένας άνθρωπος, ενώ έχει χτυπηθεί, έχει αδικηθεί, έχει φυλακισθεί, πιθανότατα τον περιμένουν και άλλα μαρτύρια, και ίσως και ο θάνατος, για ό,τι πιστεύει, να μπορεί να τραγουδά, να κάνει τους άλλους να ακούνε όχι ύβρεις, βλασφημίες, κατάρες, κραυγές, αλλά ύμνους ευχαριστίας στον Θεό; το παράδοξο είναι ότι εξ αιτίας της πίστης οι δύο απόστολοι υφίστανται ό,τι παθαίνουν. Κι όμως αυτοί δοξολογούν. Το πλέον όμως παράδοξο είναι η στάση των άλλων φυλακισμένων. Ακούνε την δοξολογία των αποστόλων!
Δοξολογία στον Θεό, ασχέτως των σταυρών που σηκώνουμε. Χαρά, διότι το στόμα μας μπορεί να Τον υμνεί. Παρηγοριά σε όσους βρίσκονται κοντά μας, ασχέτως αν πιστεύουν ή όχι, διότι τους δείχνουμε ότι υπάρχει ελπίδα. Και την ίδια στιγμή μία καρδιά που δεν υποκύπτει στην θλίψη του κόσμου, αλλά μαρτυρεί Αυτόν που αγαπά, τον Χριστό. Αυτά τα στοιχεία χρειάζονται έναν άλλο τρόπο θέασης του κόσμου. Μία άλλη προτεραιότητα. Να μη λησμονεί ο άνθρωπος ότι, ασχέτως των βιοτικών μεριμνών ή της συνύπαρξης ή και σύγκρουσης με τους άλλους ανθρώπους, το νόημα της ζωής βρίσκεται στη σχέση με τον Θεό. Και αυτή η σχέση είναι η μόνη αλήθεια. Άλλωστε όλα περνούνε με την προσευχή. Από την αίσθηση της προσωπικής αδυναμίας και την εναπόθεση των πάντων στα χέρια του Θεού.
Ο δεσμοφύλακας που ήταν μαζί με τους φυλακισμένους, αμέσως μόλις έγινε σεισμός από την προσευχή και την υμνωδία των αποστόλων, κατάλαβε την αλήθεια και βαφτίστηκε χριστιανός και το ίδιο και η οικογένειά του. Ίσως και κάποιοι από τους φυλακισμένους να κατενόησαν και να ακολούθησαν την αλήθεια. Εμείς άραγε σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Σ’ αυτήν του λαού και των αρχόντων και των εχόντων συμφέρον από την απουσία του Θεού ή σ’ εκείνη των φυλακισμένων και του δεσμοφύλακα, οι οποίοι αναζήτησαν την αλήθεια ή τουλάχιστον την άκουσαν με προσοχή; Μπορεί να είμαστε βαπτισμένοι και να δηλώνουμε χριστιανοί, όμως συχνά τα δεσμά της εποχής και του κοσμικού πνεύματος κρατάνε τις καρδιές μας κλειστές. Και γι’ αυτό χρειάζεται η ψυχή μας να τρέφεται από τον Θεό, από τον λόγο και τους ύμνους προς Αυτόν όπως αυτοί βιώνονται στην εκκλησιαστική ζωή, αλλά και να είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε τα ώτα της καρδίας μας ανοιχτά, για να ακούσουν.
