Η ... ανάγκη της πίστης!

Γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να πιστέψουν στη θρησκεία, να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής που αυτή προτείνει, να είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες όσον αφορά στα δικαιώματά τους, την απεριόριστη απόλαυση των ηδονών, την ελευθερία; Είναι μόνο ο φόβος του θανάτου, είναι η δύναμη της παράδοσης και της συνήθειας, είναι η ανάγκη να ανήκουμε σε μία κοινότητα ή η ανάγκη να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, τη δημιουργία του, το νόημά του, κάτι που η θρησκεία αποδίδει στον Θεό, ως αρχή και ως το τέλος; Είναι η ανταμοιβή στην αιωνιότητα από τον Θεό για την πίστη; Είναι η ανάγκη για αγάπη, για υπέρβαση του εαυτού μας ή η μέθεξη των αισθήσεων που συμμετέχουν σε ένα πνευματικό πανηγύρι, με εικόνες, ήχους, αρώματα; Ο σύγχρονος, ορθολογιστής άνθρωπος, ο οιηματίας, αυτός που θεωρεί ότι η ζωή μένει μόνο στο εδώ, στο παρόν, ότι δεν χρειάζεται ο Θεός για να ερμηνευθεί ο κόσμος και το νόημά του, στερείται όλα τα προηγούμενα. Δίνει απαντήσεις μόνο με τον νου και στον εαυτό του. Έτσι η θρησκεία μοιάζει κατάλοιπο του παρελθόντος, φολκλορικός αναχρονισμός, χωρίς πρακτική σημασία, πέρα της διάσωσης κάποιων εθίμων, κάποιων γιορτών χρήσιμων για κοινωνικούς λόγους, χωρίς να αγγίζει την πορεία της ζωής.
Η πίστη όμως έχει εντός της τον χαρακτήρα του Απόλυτου. Στην πίστη δεν χωρούνε αποδείξεις, επιχειρήματα, μέτρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Δεν είναι όμως τα επιχειρήματα που σε κάνουν να πιστεύεις, ούτε οι λογικές αποδείξεις. Ο Θεός είναι το Απόλυτο μέγεθος, το οποίο δεν χωρά σε επιχειρήματα, λέξεις και λόγους. Μόνο βιώνεται κατά τα μέτρα της προσωπικής μας δύναμης, ως Φως, Αγάπη, Ζωή. Βιώνεται ως Πρόσωπο, όπως η πίστη μας δείχνει. Είναι ο Χριστός, για τον Οποίο ο άνθρωπος που πιστεύει καλείται να αντέξει οποιαδήποτε δυσκολία, αρκεί να τον προσεγγίσει, να Τον αποδεχτεί, να Τον αφήσει να ενεργήσει εντός της ύπαρξής του το θαύμα της σωτηρίας, όπως Τον προσέγγισαν οι Άγιοί μας. Το δρόμο των Αγίων μας, των «εμψύχων εικόνων» του Θεού καλούμαστε και μεις να ακολουθήσουμε.