Κύριε, Παντοδύναμε, Αγαθέ και Φιλάνθρωπε, χάρισέ μου μετάνοια. Δέξου την ταπεινή Εξομολόγησή μου και δώρισέ μου το έλεος της φιλανθρωπίας Σου.
Συγχώρεσέ με, γιατί δεν Σε αγαπώ όπως και όσο πρέπει. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ και να προσεύχομαι. Μάθε με να Σε ανακαλύπτω στα μάτια των πονεμένων και να Σε νιώθω στο βάθος της καρδιάς μου.
Βοήθα με να ξεχάσω όσους με αδίκησαν και να θυμάμαι πάντοτε αυτούς που εγώ αδικώ.
Δώρισέ μου τη χαρά να αγαπώ όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο τον εαυτό μου κι όσους με αγαπούν.
Βοήθα με να μην είμαι αχάριστος σε Σένα, στους γονείς μου και σ’ αυτούς που μ’ ευεργετούν. Να συγχωρώ πρόθυμα όσους με πίκραναν και ν’ αγαπώ τους εχθρούς μου.
Δώσε μου το θάρρος να εξομολογούμαι και να ομολογώ χωρίς δισταγμό αυτά που ποτέ δεν κρύβονται από Σένα. Μάθε με να λέω και να υποστηρίζω με ευθύτητα την αλήθεια, χωρίς υστεροβουλία ή δόλο και να ‘χω τη δύναμη να Σε ομολογώ μπροστά στους ανθρώπους, Εσένα την μόνη Αλήθεια.
Προφύλαξέ με από λαιμαργία, υπερηφάνεια, κενοδοξία, περιέργεια, αργολογία, ψέμα και υποκρισία, γιατί δυστυχώς τα βλέπω άφθονα γύρω μου ,ας μην υπάρχουν μέσα μου.
Αν ανακαλύψεις μέσα μου οργή και θυμό, δίδαξέ με να μην οργίζομαι και κάνε με να θυμώνω μόνο με τα πάθη μου και τις κακές μου επιθυμίες.
Αν βρεις να περισσεύω σε φιλαργυρία και πλεονεξία, διόρθωσέ με και φρόντισε να μην υστερώ σε φιλανθρωπία. Μην αφήσεις να πιστεύω σε προλήψεις και αστρολογία.
Αν με πιάνεις να κρίνω τον αδελφό μου, θύμιζέ μου το ¨μην κρίνετε, να μην κριθείτε¨.
Συγχώρεσέ με, αν έφταιξα με τη θέλησή μου ή χωρίς να το θέλω, με γνώση μου ή από άγνοια, με λόγια ή με έργα, με λογισμούς και σκέψεις. Φώτιζε το νου μου και την καρδιά μου, ώστε ν’ ακούω τη φωνή της συνείδησής μου, να βλέπω την ενοχή μου και να μην αμελώ τη σωτηρία μου.
Κύριε, χάρισέ μου υπομονή κι εγκράτεια για τον αγώνα της κάθε ημέρας, αποπλένοντας τις αμαρτίες με δάκρυα μετάνοιας. Αυτά Σου τα ζητώ με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων Σου των Αγίων. Αμήν.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Με τη Χάρη του Θεού εισήλθαμε για μία ακόμη χρονιά στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην περίοδο προετοιμασίας για την εορτή του Πάσχα. Εκτός λοιπόν από τη νηστεία των τροφών, που σκοπό έχει να μας βοηθήσει στην αυτοκυριαρχία και στην εξάσκηση της εγκράτειας, ώστε να μπορούμε να συγκρατήσουμε και τα άλλα πάθη της ψυχής και του σώματος (θυμό, οργή, κατάκριση, ζήλια, ψέμα, υπερηφάνεια, κάπνισμα, ποτό, κλπ), η περίοδος αυτή έχει και περισσότερες και μεγαλύτερες ακολουθίες στους Ναούς, για να προσευχόμαστε περισσότερο, ώστε να λαμβάνουμε μεγαλύτερη βοήθεια από το Θεό στον καθημερινό αγώνα μας. Μάλιστα οι ακολουθίες της περιόδου αυτής είναι πιο κατανυκτικές, δηλαδή προσπαθούν να οδηγήσουν την ψυχή μας στην ταπείνωση, να συναισθανθούμε την αδυναμία μας και να ζητήσουμε από το Θεό συγχώρηση για τις αμαρτίες μας.
Υπάρχει μάλιστα μία σχετική ευχή, συντάκτης της οποίας είναι ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, η οποία λέγεται μόνο αυτήν την περίοδο σε όλες τις ακολουθίες, από Δευτέρα έως Παρασκευή. Η προσευχή που παραθέσαμε προηγουμένως είναι επέκταση αυτής της ευχής, πιο επεξηγηματική και πιο αναλυτική.
Η Αρτοκλασία και τι συμβολίζει...
Ο άρτος, το βασικό στοιχείο τροφής του ανθρώπου, ευλογήθηκε ιδιαίτερα από τον Χριστό. Στην έρημο ο Κύριος ευλόγησε τους πέντε άρτους (και τα δύο ψάρια) και με αυτά χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται οι γυναίκες και τα παιδιά. Στο Μυστικό Δείπνο χρησιμοποιεί τον άρτο, για να παραδώσει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στους Εμμαούς, μετά την Ανάστασή Του, τα μάτια των μαθητών ανοίγουν και Τον αναγνωρίζουν κατά την ευλογία και την κλάση του άρτου. Ο Χριστός μίλησε συμβολικά για τον παραλληλισμό του άρτου με τον ίδιο τον εαυτό Του, που είναι ο «άρτος της ζωής», ο «άρτος ο ζων», ο «άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιω. στ, 35/51/41).
Ο άρτος συμβολίζει ακόμη την Εκκλησία, καθώς τα μέλη της -οι πιστοί- ήταν πριν διεσπαρμένα όπως το σιτάρι στους αγρούς, αλλά δια του Χριστού συνήχθησαν (συγκεντρώθηκαν) σε ένα σώμα.
Αλλά και εσχατολογικώς ο άρτος θεωρήθηκε εικόνα της Βασιλείας του Θεού, καθώς οι συμμετέχοντες σ’ αυτήν θα βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία με τον Θεό δια της βρώσεως του ουρανίου άρτου, που βρίσκεται στην τράπεζα του Κυρίου: «Μακάριος όστις φάγεται άρτον εν τη Βασιλεία του Θεού» (Λουκ. ιδ,15).
Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει πως η αρτοκλασία είναι «άνωθεν παραδεδομένη εκ του Σωτήρος αυτού».
Στην τελετή της Αρτοκλασίας οι πιστοί προσφέρουν τους πέντε άρτους μαζί με έναν ακόμα ως πρόσφορο για την Αγία Πρόθεση. Φέρνουν επίσης λάδι και κρασί, ενώ στο τραπέζι της Αρτοκλασίας ανάβουμε συμβολικά και πέντε κεριά από αγνό μελισσοκέρι. Συνήθως οι εορτάζοντες, οι οποίοι προσφέρουν και τα δώρα αυτά στην εκκλησία, συμπληρώνουν προαιρετικά την προσφορά τους με αγνές λαμπάδες για την Αγία Τράπεζα, θυμίαμα, καρβουνάκια και φυτιλάκια για τις καντήλες του ναού και ο,τιδήποτε άλλο χρησιμοποιείται για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας που θα ακολουθήσει και που εκείνη την ημέρα γίνεται ιδιαίτερα γι’ αυτούς που εορτάζουν. Κάποιες φορές επίσης οι εορτάζοντες προσφέρουν και λουλούδια που θα στολίσουν την Αγία Τράπεζα ή χρήματα για τις ανάγκες της εκκλησίας τους, για να ευλογηθούν αυτοί και τα σπιτικά τους, ενώ στο τέλος της τελετής παίρνουν στο σπίτι τους έναν ευλογημένο άρτο, ο οποίος κόβεται στο γιορτινό τραπέζι. Οι υπόλοιποι ευλογηθέντες άρτοι διανέμονται στους εκκλησιαζομένους, γεγονός που φανερώνει ακόμη περισσότερο τη σχέση της αρτοκλασίας με τις παλαιές «αγάπες» των πρώτων χριστιανών.
