Το όρος δηλώνει τη σταθερότητα. Σταθερότητα για τον χριστιανό είναι η πίστη της Εκκλησίας, η οποία δεν κλονίζεται ούτε από τα επιστημονικά επιτεύγματα ούτε από τον ορθολογισμό ούτε από κάθε λογής ξένες ιδέες. Όλα αυτά υπόσχονται να ελευθερώσουν τον άνθρωπο, αλλά τον οδηγούν στην αυτοπαράδοση στη δύναμη των αισθήσεων, τη φιλαυτία και τη φιληδονία, στην πεποίθηση ότι μπορεί να περνά καλά χωρίς να έχει κοινωνία με τον Θεό. Η πίστη της Εκκλησίας, εξάλλου, δεν κλονίζεται ούτε από τις κάθε λογής αιρέσεις, οι οποίες αμφισβητούν στην πράξη την πραγματική υπόσταση του Χριστού, όπως επίσης και τις διδασκαλίες της Εκκλησίας για τον Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο, γιατί η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού κατέχει την όλη αλήθεια την οποία κατοχυρώνει τόσο δια των Συνόδων, όσο και δια της βιώσεως από τον λαό του Θεού στους αιώνες, πρεσβεύει και αποδέχεται. Σταθερή είναι η αγάπη. Είναι η συγχωρητικότητα. Είναι η μετάνοια. Είναι η πίστη ως εμπιστοσύνη.
Το όρος δηλώνει το ύψος, δηλαδή το άνοιγμα και την άνοδο στον ουρανό. Το όρος είναι η υπέρβαση των γήινων φροντίδων, των βιοτικών, της επιβίωσης και του άγχους του θανάτου και η αποδοχή στην καρδιά μας ότι υπάρχει η πίστη στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Είναι η αποδοχή της ελπίδας στην ανάσταση, η οποία καταξιώνει κάθε έργο καλοσύνης, αλλά και λύνει κάθε λύπη για την ματαιότητα αυτού του κόσμου. Είναι τελικά η ελπίδα μας στον ίδιο τον Θεό, ο Οποίος ανέβασε την φύση μας στον ουρανό και ζητά από εμάς να ανοίξουμε την καρδιά μας προς Εκείνον και να στρέψουμε την πορεία της ύπαρξής μας όχι στην θλιβερή ενίοτε καθημερινότητά μας, στα βάρη και τις αγωνίες τα οποία εξ αυτής συσσωρεύονται, αλλά στην σχέση μαζί Του, η οποία γεννά στον καθέναν μας δυνατότητες υπέρβασης κάθε μορφής κακού.
Το όρος δηλώνει την ανάσα την οποία μπορεί να πάρει ο άνθρωπος μέσα από τις καθαρές αισθήσεις. Το βουνό έχει ησυχία και οξυγόνο. Και ο άνθρωπος ο οποίος ανεβαίνει σ’ αυτό απαλλάσσεται από τον θόρυβο της ζωής και μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του, να δει τα πάθη και τις αδυναμίες του, να ζητήσει και να αγωνιστεί δια της προσευχής, της μελέτης των εντολών του Θεού και της ασκήσεως για την κάθαρση του λογισμού του. Και οι αισθήσεις καθαίρονται ακόμη δια της αγάπης. Όταν αποφασίσουμε και εργαστούμε στην κατεύθυνση να μη βλέπουμε τους άλλους ως αντικείμενα προς χρήσιν, αλλά ως πρόσωπα, με τα οποία μπορούμε να μοιραστούμε τις χαρές και τις λύπες μας.
Αυτά τα στοιχεία του όρους αποτελούν ευκαιρία μετανοίας για τον καθέναν μας. Σήμερα αφήσαμε στην άκρη την προτεραιότητα της χριστιανικής μας ταυτότητας. Δεν είναι ο ουρανός ο προσανατολισμός μας. Απορροφηθήκαμε από την ματαιότητα, το άγχος, το βομβαρδισμό των επιρροών του κόσμου τούτου και βιαζόμαστε να βρούμε ευτυχία ή να χαρακτηρίσουμε τη ζωή μας δυστυχισμένη, ανάλογα με το αν θεωρούμε ότι πετύχαμε όσα ο πολιτισμός μας μάς υποδεικνύει. Αφήσαμε κατά μέρος τον Χριστό και η ψυχή μας λαχταρά ένα τώρα χωρίς έγνοια για το αύριο. Ο λόγος του Χριστού γίνεται «καιρός» αφύπνισης.
