Με τη φράση αυτή ο Χριστός, δεν κατακρίνει τους αμαρτωλούς, αλλά μας υποδεικνύει ότι όλοι ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία. Συνήθως και εκείνοι τους οποίους απορρίπτουμε ως αμαρτωλούς, ακόμη κι αν η ζωή τους δεν μπορεί να υπερβεί τη δύναμη του κακού, πράττουν τα αυτονόητα. Αγαπούνε αυτούς που τους αγαπούνε. Ευεργετούν εκείνους οι οποίοι τους κάνουν καλό. Δανείζουν σε εκείνους από τους οποίους ελπίζουν ότι θα τους επιστρέψουν τα χρήματα, ίσως και με τόκο. Στην καθημερινή τους ζωή δηλαδή, λειτουργούν με την αυτονόητη στάση που θα λειτουργούσαν όλοι οι άνθρωποι. Κι ας έχουν εγκαταλείψει τη διάθεση και τον αγώνα για σωτηρία, κι ας μην πιστεύουν στο Θεό εμπράκτως. Αν λοιπόν και μεις που θεωρούμε τους εαυτούς μας στην πλευρά των χριστιανών απλώς πράττουμε τα αυτονόητα, τότε δεν έχουμε κάνει κανένα βήμα για να ζήσουμε τον τρόπο του Χριστού, απλώς τρεφόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε σεσωσμένοι.
«Οἱ ἀμαρτωλοί τό αὐτό ποιοῦσι»
Ο Χριστός ζητά από εμάς την υπέρβαση. Όχι για να φανούμε ανώτεροι από τους αμαρτωλούς και να ξεχωρίσουμε, αλλά γιατί έχουμε κληθεί από Εκείνον να Τον ακολουθούμε και να μιμούμαστε τον δικό Του τρόπο. Στην καθημερινή μας ζωή καλούμαστε να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, όσους μας αδικούν, όσους δεν λειτουργούν όπως θα θέλαμε και μας επιβουλεύονται, μας αρνούνται, μας περιφρονούν. Καλούμαστε να συγχωρούμε, να προσευχόμαστε, να στηρίζουμε όσο μπορούμε και όσο μας αφήνουν αυτοί που είναι απέναντί μας. Στην κοινωνική μας συμπεριφορά καλούμαστε να ευεργετούμε αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μας ανταποδώσουν την ευεργεσία, ακόμη και τους αχαρίστους δηλαδή. Αυτό βεβαίως δεν δικαιώνει τους αχαρίστους. Έχει να κάνει όμως με την δική μας συνείδηση, η οποία έχει κληθεί να λειτουργεί ως κατά Θεόν συνείδηση. Να ευεργετούμε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος του Θεού. Σε κάθε είδους συναλλαγή, να λειτουργούμε στη λογική της βοήθειας, της προσφοράς των χαρισμάτων μας χωρίς να προσδοκούμε επιστροφή των δανεισθέντων. Αυτό είναι και το αληθινό νόημα τόσο της υλικής, όσο και της πνευματικής ελεημοσύνης.
Ο ευαγγελικός λόγος δεν μας καλεί να απορρίψουμε τους αμαρτωλούς, αλλά να μην επαναπαυόμαστε στο γεγονός ότι τηρούμε τα αυτονόητα όπως εκείνοι. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί χριστιανοί καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση ζωής μας, ακόμη κι αν αυτή η οδός είναι δύσκολη. Δεν κληθήκαμε να ζήσουμε ως καλοί άνθρωποι, αλλά με την προοπτική της αγάπης που δίνει αιωνιότητα.
