Ὄστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν»

«Ὄστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» - «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Μπορούμε να πούμε πως με τον σημερινό του λόγο ο Χριστός κλιμακώνει τις απαιτήσεις του από τους υποψήφιους μαθητές του. Αν θυμηθούμε την πρώτη τους συνάντηση στην λίμνη της Γαλιλαίας τους καλεί να τον ακολουθήσουν, «Δεῦτε ὀπίσω μου», αφήνοντας τα πλοία του και γενικότερα τα υπάρχοντά τους στην ακρογιαλιά. Αργότερα, τους ανεβάζει σε ψηλότερο σκαλοπάτι ζητώντας τους να απαρνηθούν τους ανθρώπους που τους κρατούσαν δέσμιους συναισθηματικά: «ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος». Τώρα, αποδεσμευμένοι από υλικούς και συναισθηματικούς δεσμούς, τους καλεί (ταυτόχρονα και όλους εμάς), για την πιο βαριά απάρνηση. «Ὄστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Την ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ. Το πνεύμα της θυσίας και της κακοπάθειας. Το αντίθετο της φιλαυτίας. Όλα πλέον περνούν από το κόσκινο – το κριτήριο του Θεού: τι θέλει ο Θεός; Τι θα έκανε ο Χριστός; Πως θα μιλούσε αυτός; Τι επιθυμεί ο Θεός; Αυτό δε σημαίνει παραίτηση από τη ζωή, αλλά απόφαση για ένα άλλον τρόπο ζωής, όπου πρότυπό μας και παράδειγμά μας είναι ο Χριστός. Και η αγάπη του Χριστού και ο πόθος της αιώνιας ζωής κοντά Του είναι οι πηγές από τις οποίες αντλούμε δυνάμεις για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε!