ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε

«Ἄνθρωπός τις ἧν οίκοδεσπότης ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον…».

Αν και η αναφορά του Χριστού γίνεται για τον ευεργετηθέντα Ισραηλιτικό λαό, μπορούμε να πούμε πως το ίδιο ισχύει και για μας σήμερα. Αμπελώνας είναι η Εκκλησία, της οποίας είμαστε όλοι μέλη. Και ο Θεός δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα για την Εκκλησία Του, άρα και για τον καθένα μας. Μας φυτεύει ως κλήματα μέσα σε έφορο χωράφι, μας βάζει το Ευαγγέλιό Του ως Νόμο που θα μας προφυλάσσει από την αμαρτία και θα μας καθοδηγεί κοντά Του, μας δίνει πατητήρι-θυσιαστήριο στο οποίο δεν τρέχει μούστος αλλά το αίμα Του, για να μας αγιάζει, οικοδομεί Ναούς για να λατρεύεται ο Θεός και δίνει ιερατείο για την πνευματική πρόοδο και καλλιέργειά μας. Και αυτό που ζητά, είναι το να αξιοποιήσουμε τις δωρεές Του και να αποδώσουμε καρπούς.   

Να μελετούμε και να εφαρμόζουμε το Νόμο Του, την Αγία Γραφή, να συμμετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας, στην κάθαρση της ψυχής μας με την εξομολόγηση και στην Κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του για να παράγουμε καρπούς. Και οι καρποί που ζητά ο Θεός από εμάς είναι πάλι δικά Του δώρα, δώρα του Αγίου Πνεύματος. Ζητά αγάπη, πραότητα με τους άλλους, υπομονή, ταπείνωση, αγαθοσύνη, αλήθεια, πίστη πραγματική και ακλόνητη που αποδεικνύεται με έργα, αγνότητα και καθαρότητα. Αν δεν παράγουμε αυτούς τους καρπούς, τότε δεν έχουμε θέση στον αμπελώνα, τότε ουσιαστικά φονεύουμε τους εκπροσώπους του Θεού και τον ίδιο τον Χριστό, εφόσον επιμένουμε στην αχαριστία μας.