Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Μια από τις ελάχιστες φράσεις του Χριστού πάνω στο Σταυρό ήταν και η λέξη «ΔΙΨΩ». Μα δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ιησούς ζητά νερό. Είχε ζητήσει και άλλη μια φορά, όταν κατάκοπος οδοιπόρος κάθισε στο πηγάδι του Ιακώβ στη Σαμάρεια.
«Δός μοι πιεῖν» είχε παρακαλέσει μια γυναίκα, η οποία στην αρχή δίστασε να προσφέρει νερό στον αλλοεθνή ταξιδιώτη. Δεν άργησε όμως ν΄ αντιληφθεί πως κάτι το υπερκόσμιο έκρυβε η μορφή του συνομιλητή της κι έσπευσε να ικανοποιήσει τη δίψα του «Προφήτη», που δεν ήταν άλλη από του να δώσει στην ίδια τη Σαμαρείτιδα από το νερό που χαρίζει αθανασία.
Και τώρα ο Ιησούς ζητά ξανά νερό, όχι σαν οδοιπόρος αλλά φτασμένος στο τέρμα του δρόμου, στο Σταυρό! «Διψῶ» ικετεύουν τα φρυαγμένα από την οδύνη και τον πόνο χείλη Του. «Ξεράθηκε σαν όστρακο η δύναμίς μου και η γλώσσα μου κόλλησε στον λάρυγγά μου», όπως είχε προφητεύσει ο Δαυίδ.
Και με το «διψῶ» αυτό προσφέρει από το Σταυρό την τελευταία ευκαιρία σωτηρίας.
Μάταια, όμως. Η ανθρώπινη πώρωση και σκληροκαρδία ανταποκρίνεται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο στην τελευταία αυτή επιθυμία Του: «βουτώντας ένα σφουγγάρι στο ξίδι και υψώνοντάς το με ένα καλάμι το έφεραν στο στόμα Του».
Και άλλοτε η εμπάθεια πότισε δηλητήριο έναν αθώο άνθρωπο, το Σωκράτη. Μα τότε τουλάχιστον ο υπηρέτης που του ‘δωσε το κώνειο, το πρόσφερε με δάκρυα και θρήνους.
Ο Κύριος ποτίζεται με ξίδι και χολή κοροϊδευόμενος και περιπαιζόμενος από εκείνους στους οποίους είχε προσφέρει με θαύμα νερό στην έρημο.
Τα δύο αυτά «διψῶ» του Χριστού, της Σιχάρ και του Σταυρού, εξέφραζαν τον ίδιο πόθο: ¨Διψώ για τη Σωτηρία σας». Της Σαμαρείτιδος το πρώτο, των σταυρωτών του το δεύτερο. Στην πρώτη περίπτωση μια καλοπροαίρετη ψυχή ανταποκρίθηκε ολόθερμα και απήλαυσε τη Σωτηρία. Στη δεύτερη, ακόμη μια κακουργία προστέθηκε στην αλυσίδα των ανοσιουργημάτων που η ανθρώπινη κακία πρόσφερε στο Χριστό.
Το ίδιο «ΔΙΨΩ» απευθύνει ο Χριστός και σήμερα στους ανθρώπους.
«Κύριε, θεωρώ ότι προφήτης είσαι» αποκρίνονται κάποιοι με κατάνυξη, ανοίγοντας μαζί Του διάλογο Σωτηρίας.
«Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει» απαντούν περιπαικτικά οι άλλοι και κλείνουν τα αυτιά τους στην ικετήρια κραυγή Του ¨ΔΙΨΩ¨. Είναι εκείνοι για τους οποίους ετοιμάζει το φοβερό παράπονο: ¨Ἐδίψησα καί οὐκ ἐποτίσατέ με¨.
Και άλλοι, αλίμονο, προσφέρουν το όξος της αδιαφορίας τους, μεμειγμένον με τη χολή της αμαρτωλής ζωής τους.
Ο Ιησούς και σήμερα μπροστά μας, πάνω στο σταυρό διψά. Τι θα προσφέρουμε εμείς στη δίψα Του;
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ο Λειτουργικός μας πλούτος, με σύντομο τρόπο, μέσα από τα τροπάρια, δίνει όλο το βάθος τους νοήματος των ημερών. Από αυτά λοιπόν, τα τροπάρια, ας διδαχθούμε και προπαντός ας παρακινηθούμε για την βίωση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος.
Κυριακή Βαΐων
Τῆς ξηρανθείσης συκῆς, διά τήν ἀκαρπίαν, τό ἐπιτίμιον φοβηθέντες, ἀδελφοί, καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας προσάξωμεν Χριστῷ, τῷ παρέχοντι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Αδελφοί, ας φοβηθούμε την τιμωρία της συκιάς, που ξεράθηκε λόγω της ακαρπίας της και ας προσφέρουμε καρπούς αξίους της μετανοίας στο Χριστό, ο Οποίος μας προσφέρει έλεος.
Μ. Δευτέρα
Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραίος παρά πάντας ἀνθρώπους, ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς πρός ἑστίασιν πνευματικήν τοῦ νυμφῶνός σου, τήν δυσείμονά μου μορφήν τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον, τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου, καί, στολήν δόξης κοσμήσας τῆς σῆς ὡραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρόν ἀνάδειξον τῆς βασιλείας σου, ὡς εὔσπλαγχνος
Νυμφίε Χριστέ, Συ που κατά την ωραιότητα υπερτερείς όλων των ανθρώπων (διότι είσαι απολύτως καθαρός και αναμάρτητος), Συ που μας κάλεσες όλους σε συμπόσιο πνευματικό, αφαίρεσε, με τη συμμετοχή μας στα Πάθη σου, τα ενδύματα της αμαρτίας που φορώ και που με εμφανίζουν άσχημα ντυμένο. Και αφού με στολίσεις με την ένδοξη στολή της δικής σου ωραιότητας (με πνευματική καθαρότητα και αρετές), ανάδειξέ με συνδαιτυμόνα χαρούμενο της Βασιλείας σου, ως εύσπλαχνος που είσαι.
Μ. Τρίτη
Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σύν δάκρυσι κατακενοῦσά σου ποσί, φιλάνθρωπε, καί δυσωδίας τῶν κακῶν λυτροῦται τῇ κελεύσει σου∙ πνέων δέ τήν χάριν σου μαθητής ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται καί βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε. Δόξα, Χριστέ, τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου.
Μια πόρνη ήρθε σε Σένα, φιλάνθρωπε Κύριε, χύνοντας στα πόδια σου αρώματα ανάμεικτα με τα δάκρυά της. Και λυτρώνεται από τη δυσωδία της αμαρτίας της με τα λόγια σου «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Αντιθέτως, ο μαθητής ο αχάριστος αν και
ανέπνεε την ευωδία της χάριτός σου, ζώντας δίπλα σου συνεχώς, αποδιώκει και εγκαταλείπει αυτή τη Χάρη σου και αναμειγνύεται με την βρωμιά της αμαρτίας, αφού σε πρόδωσε λόγω της φιλαργυρίας του. Δόξα, Χριστέ στην ευσπλαγχνία Σου!
Μ. Τετάρτη
Ταπεινούμενος δι΄ εὐσπλαγχνίαν, πόδας ἔνιψας τῶν μαθητῶν σου καί πρός δρόμον θεῖον τούτους κατεύθυνας∙ ἀπαναινόμενος Πέτρος δέ νίπτεσθαι, αὖθις τῷ θείῳ ὑπείκει προστάγματι, ἐκνιπτόμενος καί σοῦ ἐκτενῶς δεόμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Ταπεινώνων τον Εαυτό Σου, Χριστέ, από ευσπλαγχνία προς εμάς, έπλυνας τα πόδια των μαθητών σου και τους κατεύθυνες προς τον θείο δρόμο της ταπεινοφροσύνης. Ο Πέτρος που στην αρχή αρνήθηκε να του πλύνεις τα πόδια, αμέσως πειθαρχεί στην θεία σου προσταγή, με το να δεχθεί να πλυθεί και Σε παρακαλεί ακατάπαυστα να δωρήσεις σε μας το μέγα έλεος.
Μ. Πέμπτη
Πᾶσα ἡ κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε ἐν σταυρῷ κρεμάμενον, Χριστέ∙ ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο καί γῆς τά θεμέλια συνεταράττετο∙ τά πάντα συνέπασχον τῷ τά πάντα κτίσαντι. Ὁ ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς ὑπομείνας, Κύριε, δόξα σοι.
Η όψη ολόκληρης της δημιουργίας αλλοιώθηκε από το φόβο, καθώς σε έβλεπε Χριστέ, να είσαι κρεμασμένος στον Σταυρό. Ο ήλιος έχασε το φως του και έγινε σκοτεινός και τα θεμέλια της γης συγκλονίζονταν. Τα πάντα έπασχαν μαζί με Εκείνον που δημιούργησε τα πάντα. Δόξα ανήκει σε Σένα, Κύριε, ο Οποίος με τη θέλησή Σου υπέμεινες παθήματα για χάρη μας.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
E Προσκυνούμε τα Πάθη Σου, Χριστέ! Αξίωσέ μας να δούμε και την ένδοξη Ανάστασή Σου!
