"Πώς θα σώσουμε τα παιδιά μας"

Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει τόσο καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία. Ούτε ονόματα , ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομά του δε θυμόταν. Απ' το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη.

Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο .

Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγούδι που του λεγε η μητέρα του, όταν το βαζε για ύπνο .

Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.

Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.

Αυτό το αληθινό γεγονός επιβεβαιώνει ότι το μυαλό του ανθρώπου, όσο δυνατό κι αν είναι, όσες γνώσεις κι αν του αποθηκεύσουμε, έρχεται ώρα που δε μπορεί να βοηθήσει. Απενεργοποιείται.

Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει και τα πάντα σώζει είναι η καρδιά. Σ' αυτον απευθυνόμαστε. Γιατί οι γνώσεις μπορεί να ξεχαστούν, οι εμπειρίες όμως ποτέ.

Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που εμπιστευόμαστε στα παιδιά και εκείνο που τούς δίνουμε απ την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο κι αν είναι, τα παιδιά δε θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους και τις ζωγραφιές τους, μπορεί να χάσουν τη μπάλα η τα γάντια τους, μπορεί και τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τούς δώσουμε απ΄ την ψυχή μας δε θα το χάσουν τα παιδιά... Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε...

Γι αυτό γιατροί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, άγιοι μας φωνάζουν·

Όσο είναι μικρά... να μπουν στη ζωή της Εκκλησίας... Να μας δουν ν΄ανάβουμε το καντήλι, να θυμιάζουμε τα εικονίσματα, να προσευχόμαστε, να ζυμώνουμε πρόσφορα, να κοινωνάμε, να συχωριόμαστε, να σεβόμαστε τον εαυτό μας σα Ναό...

Τότε που νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνουν... Τότε που ό ,τι βγαίνει απ την καρδιά μας, στην καρδιά τους μπαίνει...

Όμως, αφού αγάπη δίνουμε, γιατί λίγα χρόνια μετά εισπράττουμε τόση αντίδραση, τόσο θυμό, τόσα ξενύχτια, τόση παραίτηση, τόσες εφήμερες σχέσεις, τόσο δύσκολες καταστάσεις, τόσο δισεπίλυτα προβλήματα...; Γιατί τις νύχτες τόσα παιδιά έξω απ' τ α σπίτια τους; Γιατί τις μέρες τόσο βαριεστημένα παιδιά έξω απ' τα σχολεία; Γιατί τις Κυριακές και τις γιορτές τόσα παιδιά μακριά από την Εκκλησία... με την αδιαφορία στο πρόσωπο, με την απελπισία στην ψυχή, με τον καφέ η με τη σύριγγα στο χέρι;

Κι ενώ στα χέρια μας κρατούσαμε ένα παιδικό πρόσωπο όμορφο και καθαρό σαν πρώτο χιόνι, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί έχομε απέναντί μας έναν έφηβο σαν άγρια θάλασσα και ανίκανο να χαρεί, ανίκανο να συνεννοηθεί, ανίκανο να ελπίσει, ανίκανο να αγαπήσει ...;

Αφού αγάπη δίνουμε, γιατί οι ηλικίες που παραστρατούν διαρκώς μικραίνουν;

Ρωτάς· Γιατί, παιδί μου πίνεις, γιατί καπνίζεις, γιατί παίρνεις ναρκωτικά και απαντούν· πέστε μου εσείς γιατί να μην πίνω, γιατί να μην καπνίζω, γιατί να μην παίρνω ναρκωτικά...; Γιατί να μην πεθάνω...; Πέστε μου εσείς γιατί να ζήσω;

Ρωτάς· τα έχεις όλα και σπίτι, φαγητό, σχολείο, γλώσσες, φροντιστήρια, εκδρομές, διασκέδαση, χρήματα... Τι σου λείπει;... και παίρνεις την απάντηση· δε μου φτάνουν... έχω ψυχή και η ψυχή μου πεινάει, διψάει, κλαίει... ρωτάει· ποιος μ' έφερε, που πηγαίνω, πόσο αξίζω ...;

Που κάναμε λάθος; Τι δεν κάναμε καλά;

Ποιος από μας θα τολμήσει να πάρει την ευθύνη πάνω του; Ποιος θα τολμήσει να δει τα λάθη, για να διορθώσει τα λάθη;

Είναι αλήθεια ... όλοι για το καλό τους πασχίζουμε... για την πιο καλή αγωγή. Όμως αγωγή σημαίνει σε οδηγώ κάπου.

Εμείς ξέρουμε που θέλουμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας; Που θέλουμε να φτάσουν, τι θέλουμε να γίνουν;

Όταν τα αδικούνε, θα αδικούν; Όταν τα χτυπάνε, θα ανταποδίδουν;

Θα ρυθμίζονται από τα κέρδη ή από τις εντολές του Θεού;

Όταν αγοράζουμε μια συσκευή, μας δίδονται πάντα και οδηγίες .

Και ξέρουμε καλά πως, αν δεν σεβαστούμε τις οδηγίες, θα καταστρέψουμε τη συσκευή.

Όπως γίνεται με τα πράγματα έτσι γίνεται και με τον άνθρωπο · στην Κιβωτό της Εκκλησίας, ο Δημιουργός Θεός μας εξηγεί τι είναι ο άνθρωπος... ποια είναι τα όριά του... πως πρέπει να τον προσεγγίσουμε, ώστε να μην τον πληγώσουμε, να μην τον αχρηστέψουμε.

Τα παιδιά, ακόμα κι όταν είναι αγριεμένα, ακόμα κι όταν είναι άρρωστα, βλέπουν και πίσω από τον τοίχο, γιατί με την καρδιά βλέπουν. Έχουν καταπληκτικά λέιζερ και ξέρουν πότε νοιαζόμαστε για κείνα και πότε για τον εαυτό μας, για τον εγωισμό μας... και ανάλογα μ΄ αυτό που τούς δίνουμε η αγιάζουν η ξεπαγιάζουν... Αν άλογα με το πόσο ταπεινοί είμαστε η δεν είμαστε...

Έτσι σώζονται τα παιδιά. Όταν τα λόγια του Χριστού, πιάνουν τόπο επάνω μας... Όταν μας βλέπουν ν΄ αλλάζουμε, να μετανοούμε, να παίρνουμε την ευθύνη επάνω μας... να νιώθουμε πως και για τις αμαρτίες τους εμείς φταίμε... Σαν τον Άγιο Νεκτάριο που τιμωρούσε τον εαυτό του, όταν αμάρταναν οι μαθητές του.

Για όλους μας υπάρχουν άλυτα προβλήματα που μας κρατάνε άγρυπνους... Προβλήματα που πρέπει να τα παραδώσουμε στο Θεό και να Τον αφήσουμε να κάνει το έργο Του, χωρίς να παρεμβαίνουμε, παρά μόνο με προσευχή... Σιωπώσα παραίνεση... Μην τα προκαλείτε με λόγια. Αντί να μιλάτε σ΄ αυτά, πέστε τα στην Παναγία... Γονατίστε και σπείρετε προσευχή...

Έτσι σώζονται τα παιδιά... όταν μας βλέπουν να μην απελπιζόμαστε... να πατάμε σε Βράχο... να έχουμε την ελπίδα μας όλη στην αγαθή πρόνοια του Ζώντος Θεού, του Αγαπώντος Θεού, του Ελεούντος Θεού που ασταμάτητα ελεεί τον κόσμο.

Υπάρχει μια πίστη κληρονομική. Αυτή την πίστη πρέπει να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας... Αυτά είναι τα πλούτη μας, οι μετοχές μας, οι σημαντικές καταθέσεις μας, η ανυπολόγιστης αξίας περιουσία μας? Η βεβαία πίστη ότι της αγάπης του Θεού ουκ έστι τέλος! Πέλαγος χωρίς όρια και χωρίς πυθμένα!

Δημοτικο Αμαρουσίου "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ"