Ο Χριστός, μέσα από τις παραβολές και τις διδαχές Του, μας θυμίζει συνεχώς τον αληθινό προορισμό μας: «να γίνουμε παιδιά του Θεού του Υψίστου». Ίσως να αναρωτηθούμε: «μα δεν είμαστε παιδιά του Θεού;» Κάθε άνθρωπος είναι παιδί του Θεού, ειδικά εμείς οι Βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, αλλά το ότι είμαστε παιδιά του Θεού, δε σημαίνει ότι είμαστε και κληρονόμοι Του, κληρονόμοι της Βασιλείας Του, του Παραδείσου, της αιωνιότητας.
Αν αναλογιστούμε ποια είναι η στάση του ανθρώπου έναντι του Θεού σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος μας ζει και πορεύεται σα να μην υπάρχει ο Θεός. Κι αυτό διότι έχει υποκαταστήσει το Θεό είτε με την γνώση και την επιστήμη, είτε με το εγώ, είτε με τα πάθη και την αναζήτηση της ευτυχίας μακριά από Εκείνον. Για πολλούς ο Θεός «πέθανε», διότι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς πνευματικούς προσανατολισμούς.
Αλλά και για μας, τους υποτιθέμενους πιστούς, ποιος υποτίθεται ότι ο λόγος της πίστεώς μας;
Άλλοι από εμάς είμαστε δούλοι. Κίνητρό μας για την πίστη είναι ο φόβος. Φόβος για τον θάνατο, φόβος για την τιμωρία της κολάσεως, φόβος για την επίγεια τιμωρία, καθότι θέλουμε να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι ο παντοδύναμος βασιλιάς, ο οποίος εισαγγελικά βλέπει ποιοι από τους ανθρώπους τηρούν τους νόμους Του και ποιοι όχι, και αναλόγως δίνει τις τιμωρίες, ώστε να συνέλθουν οι παραβάτες. Και επειδή πιστεύουμε στην αιωνιότητα, δεν θέλουμε να βρεθούμε στην αιώνια τιμωρία, να είμαστε εξαιτίας των αμαρτιών μας μακριά από τον Θεό. Έτσι, η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση του δούλου προς τον κύριό του. Τηρούμε τις εντολές Του, για να μην τιμωρηθούμε.
Άλλοι από εμάς είμαστε δούλοι. Κίνητρό μας για την πίστη είναι ο φόβος. Φόβος για τον θάνατο, φόβος για την τιμωρία της κολάσεως, φόβος για την επίγεια τιμωρία, καθότι θέλουμε να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι ο παντοδύναμος βασιλιάς, ο οποίος εισαγγελικά βλέπει ποιοι από τους ανθρώπους τηρούν τους νόμους Του και ποιοι όχι, και αναλόγως δίνει τις τιμωρίες, ώστε να συνέλθουν οι παραβάτες. Και επειδή πιστεύουμε στην αιωνιότητα, δεν θέλουμε να βρεθούμε στην αιώνια τιμωρία, να είμαστε εξαιτίας των αμαρτιών μας μακριά από τον Θεό. Έτσι, η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση του δούλου προς τον κύριό του. Τηρούμε τις εντολές Του, για να μην τιμωρηθούμε.
Άλλοι από εμάς είμαστε μισθωτοί, υπάλληλοι. Κίνητρό μας ο μισθός και η ανταμοιβή. Τηρούμε τις εντολές για να φανούμε σωστοί ενώπιον του Θεού και να μας δώσει ως ανταμοιβή για τους κόπους μας την ουράνια Βασιλεία Του. Σπεύδουμε μάλιστα να καταδικάσουμε, πολλές φορές φαρισαϊκά, όλους εκείνους οι οποίοι είναι «άρπαγες, άδικοι, μοιχοί» (Λουκ. 18, 11), επειδή εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Έχοντας μετατρέψει τη σχέση μας με το Θεό σε συναλλαγή, δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν δοκιμασίες στη ζωή μας, αφού δικαιούμαστε να τα έχουμε όλα καλά, δεδομένου ότι τίποτε από όσα ο Θεός μας έδωσε εντολή να τηρήσουμε, δεν το αφήσαμε στην άκρη.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν επιλέξει τον τρίτο και δυσκολότερο δρόμο. Αυτόν της υιότητας, του να γίνουν παιδιά του Θεού. Κίνητρο η αγάπη. Η ευγνωμοσύνη για το ότι ο Θεός μας αγάπησε και ήλθε ο ίδιος για να αναπτύξει σχέση μαζί μας, και μεις μαζί Του. Ο πόθος να γινόμαστε όσο ωραιότεροι μπορούμε, για να δείχνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγάπη μας. Κυρίως όμως η ταπείνωση να κατανοούμε ότι «χωρίς Εκείνου ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15, 5). Και τηρούμε τις εντολές Του όχι για να ανταμειφθούμε ή για να μην τιμωρηθούμε, αλλά γιατί όταν αγαπάει κανείς, θέλει να δώσει χαρά στο πρόσωπο που αγαπά, κάνοντας αυτό που γνωρίζει ότι τον ευχαριστεί.
Ο δρόμος της υιότητας είναι δρόμος σταυρού. Είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, είναι το να πράττει κανείς το καλό σ’ αυτούς που έπραξαν το κακό εις βάρος του, είναι το να δανείζει κανείς χρήματα, χαρίσματα, προσευχή, συμπαράσταση, χωρίς να περιμένει να λάβει πίσω κάτι. Αυτός είναι ο δρόμος του Χριστού. Εκείνος προσέφερε τον εαυτό Του υπέρ του κόσμου, χωρίς να περιμένει τίποτε από εμάς. Είναι ο δρόμος του Σταυρού, δρόμος οικτιρμών, ευσπλαχνίας, πόνου και συμπάθειας. Αλλά στο δρόμο αυτό μας κρατάει το χέρι του Θεού Πατέρα Ας τολμήσουμε να τον βαδίσουμε!
