Έψαχνε να βρει την αλήθεια ο πλούσιος νέος και είχε πνευματικά ενδιαφέροντα. Όταν όμως έλαβε την απάντηση για την πορεία προς την τελειότητα, από το Χριστό, έφυγε λυπημένος. Ήξερε πως έλαβε τη σωστή απάντηση. Γνώριζε πως είχε ελλείψεις. Αισθανόταν ότι υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο απ΄ όλα όσα είχε καταφέρει. Και προτιμά στην απάντηση αυτή να αντιδράσει με την φυγή και όχι με τον αγώνα. Και μάλιστα τη φυγή του τη συνοδεύει η λύπη όπως φαίνεται από την μετοχή που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής: «λυπούμενος» και όχι «λυπηθείς».
Αποσύρεται με μία μόνιμη λύπη πλέον στην καρδιά του, ανίκανος να πολεμήσει, ανίκανος να πάρει την μεγάλη απόφαση να αποχωριστεί από ό,τι θεωρούσε ότι του έδινε νόημα, ανίκανος να συναντήσει έναν Θεό που ζητά αγάπη ολοκληρωτική και εμπιστοσύνη στη σχέση με τον άνθρωπο και όχι ψευδαισθήσεις.
Τον πλούσιο νέο μιμούμαστε και μεις σήμερα. Τηρούμε κάποια θρησκευτικά καθήκοντα, όμως η καρδιά μας είναι αλλού προσκολλημένη. Και όταν έρχεται ο λόγος του Θεού να ξεγυμνώσει την ύπαρξή μας, είτε δια μέσω του Ευαγγελίου, είτε δια μέσω προσώπων που μας αγαπούνε και μας λένε αληθινά τι μας συμβαίνει, η συνήθης στάση μας είναι η φυγή, η αποδοκιμασία των προσώπων που μας αποκαλύπτουν το αληθές, η στενοχώρια και η θλίψη γιατί δεν ακούσαμε τον έπαινο.
Ο Χριστός απάντησε στον πλούσιο νέο χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις το τι έπρεπε να κάνει. Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να δούμε την αλήθεια, να αφήσουμε την ψυχή μας να φανερωθεί γυμνή ενώπιον του Θεού;
Ο Χριστός μας δείχνει ότι η αλήθεια είναι αυτό που ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο και ότι καλούμαστε να επιλέξουμε την στάση μας έναντί της: αν θα νικηθούμε από την λύπη, την κατάθλιψη, το εγωκεντρικό φρόνημα ή αν θα παλέψουμε να την εφαρμόσουμε.
Και ας μην ξεχνάμε: «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».
Και ας μην ξεχνάμε: «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».
