Ο δύστυχος πατέρας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, πηγαίνει τον γιο του στο Χριστό προσδοκώντας τη θεραπεία του παιδιού του, από μια ασθένεια που είχε και έντονα σωματικά στοιχεία, αλλά το βάθος της ήταν πνευματικό. Και στην ερώτησή του γιατί οι Άγιοι Απόστολοι δεν κατάφεραν να θεραπεύουν το παιδί, λαμβάνει μια φοβερή απάντηση: «εξ΄ αιτίας της απιστίας σας».
Και πίστευαν ότι κάτι μπορεί να κάνει ο Χριστός και σίγουροι δεν ήταν.
Και το σκέφτονταν να πάνε το παιδί στο Χριστό και δεν το πηγαίναν.
Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει και με μας σήμερα. Και θέλουμε το Χριστό και δεν τον θέλουμε. Ναι μεν πάμε στην Εκκλησία, αλλά δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε πραγματικά τον εσωτερικό μας κόσμο.
Κάνουμε κανέναν σταυρό, αλλά δεν αναλαμβάνουμε στους όμως μας το Σταυρό της ομολογίας δια των έργων.
Ανάβουμε κανένα κερί, αλλά δεν σβήνουμε το θυμό και την οργή από την ψυχή μας.
Ψελλίζουμε καμιά προσευχή, αλλά δεν σταματάμε να λέμε ψέματα, να συκοφαντούμε, να κοροϊδεύουμε τους άλλους, να κουτσομπολεύουμε, να ορκιζόμαστε και να καταπατούμε τους όρκους.
Πηγαίνουμε σε κανένα πανηγύρι για να τιμήσουμε τον Άγιο που γιορτάζει, αλλά τρέχουμε και για να αδικήσουμε και τον διπλανό μας.
Σκύβουμε να κάνουμε καμιά μετάνοια, αλλά ο εγωισμός μας δεν λυγίζει με τίποτε ακόμη και μπροστά στο δίκαιο του άλλου.
Ζητάμε από το Θεό να μας συγχωρήσει και να διαγράψει τα σφάλματά μας, αλλά εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας πείραξαν και δεν ξεχνάμε τα λάθη των άλλων.
Έτσι και μεις σήμερα ακούμε για άλλη μια φορά το «γενεά άπιστη και διεστραμένη, ως πότε θα σας ανέχομαι»;
