Η ελευθερία είναι ένα αγαθό για το οποίο γίνανε πολλοί αγώνες και παρ΄ όλα αυτά είναι κάτι που και ο σημερινός άνθρωπος αναζητά. Και ο λόγος του Χριστού στη σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρει ότι θα είμαστε δουλεύοντες = δούλοι, είτε του Θεού, είτε του διαβόλου, γιατί δεν μπορεί κάποιος να υπακούει σε δύο κυρίους. Ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα στηριχτεί στον ένα και θα περιφρονήσει τον άλλο.
Για τους περισσοτέρους ανθρώπους η ελευθερία έγκειται στο γεγονός ότι κάνει ό,τι αυτός θέλει. Ότι δεν τον περιορίζει κανείς και τίποτα και ότι δεν παραδέχεται κανέναν άλλον ως Θεό, παρά μόνο τον εαυτό του. Όταν όμως πιστέψει αυτό, γίνεται ακόλουθος του διαβόλου, γιατί αυτός πρώτος έβαλε τον εαυτό του πάνω από το Θεό! Τότε νομίζει ότι έχει ελευθερία, αλλά γίνεται δούλος των παθών του. Πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει αλλά δεν μπορεί να υπερισχύσει ούτε λίγων χρημάτων (ο φιλάργυρος), ούτε του θυμού (ο οξύθυμος), ούτε του φαγητού (ο λαίμαργος), ούτε των λόγων του (ο αθυρόστομος, ο κουτσομπόλης), ούτε ενός σπρωξίματος (ο εγωιστής), ούτε ενός τόσο δα μικρού τσιγάρου, ο καπνιστής…. Και ο ελεύθερος είναι τελικά φυλακισμένος και δέσμιος!
Από την άλλη, όποιος εργάζεται το θέλημα του Θεού βιώνει κάτι το ξεχωριστό, το παράδοξο, το θαυμαστό. Στην αρχή αισθάνεται ότι πιέζεται να κάνει κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις του, που ξεπερνά ίσως και τη λογική. Αν συνεχίσει όμως, αισθάνεται την παρουσία της Χάριτος του Θεού. Τότε, γίνεται ελεύθερος πραγματικά, γιατί η ελευθερία αυτή είναι εσωτερική. Και ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού. Έτσι από την σχέση της υπηρεσίας – δουλείας περνάμε στην υιοθεσία. Αυτό είναι και το αληθινό νόημα της ζωής της Εκκλησίας, να γίνουμε παιδιά του Θεού. Αυτό όμως μπορούμε να το καταλάβουμε μόνο όταν το ζήσουμε ως βίωμα και όχι θεωρητικά. Καιρός να ξεκινήσουμε την προσπάθεια!
