“Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις” (Τίτ. 3, 8) “Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ τὰ χρήσιμα στοὺς ἀνθρώπους”
Ο απόστολος Παύλος,
απευθυνόμενος στον μαθητή του Τίτο, σε ένα απόσπασμα το οποίο διαβάζεται από την
Εκκλησία μας όταν τιμούμε την μνήμη των Πατέρων της Δ’ και της Ζ΄ Οικουμενικής
Συνόδου, στις οποίες λύθηκε οριστικά το χριστολογικό ζήτημα, δηλαδή
το ποιος είναι ο Χριστός και με ποιον τρόπο μπορούμε να σχετιστούμε μαζί Του,
αλλά και να Τον απεικονίσουμε στην ζωή μας, και επομένως με τον συνάνθρωπό μας
στην Εκκλησία, αναφέρει ότι ο λόγος της αλήθειας επιβεβαιώνεται με την διάκριση
στα καλά έργα. Ο λόγος της πίστης και ο λόγος της πράξης είναι “τα καλά και
ωφέλιμα τοις ανθρώποις”.
Τα καλά έργα δεν είναι
μόνο απόδειξη της πίστεώς μας στον Χριστό, γιατί πράττουμε ό,τι είναι καλό για
τον άλλον στο όνομα του Χριστού, αλλά απευθυνόμενοι στους άλλους, ο απόστολος
Παύλος μας υποδεικνύει ότι η χριστιανική πίστη και ζωή δεν είναι για τον εαυτό
μας, ούτε εγκλωβίζεται στο “εγώ” και την ατομική μας σωτηρία, αλλά γίνεται
γεγονός κοινωνίας, γεγονός συνάντησης, γεγονός αυθεντικής συνύπαρξης. Αυτό
είναι η Εκκλησία. Δεν σωζόμαστε μόνοι μας. Δεν μπορούμε μόνοι μας να ζήσουμε
την αλήθεια, αλλά στην συνάντηση με τους αδελφούς μας. Δεν μπορούμε να είμαστε
βέβαιοι για την αλήθεια μας, εάν αυτή δεν επικυρώνεται από την παράδοσή μας,
από το πατερικό πνεύμα, από την ιστορική πορεία του λαού του Θεού, από την
σύνολη Εκκλησία.
Το ερώτημα ξαναέρχεται
σε μας τους χριστιανούς: υπάρχουμε για να δείχνουμε το καλό και το
αληθινά ωφέλιμο στους ανθρώπους με την πίστη και τα έργα μας ή κλεινόμαστε κι
εμείς στο δικό μας θρησκευτικό εγώ, θεωρώντας ότι αρκεί να σώσουμε την ψυχή μας
και όλα καλά;
Ο Παράδεισος είναι για
να πάμε μαζί και όχι μόνοι μας. Η Εκκλησία, στην πνευματική της πρόταση και
εμπειρία, δεν θα πάψει να προτείνει τον άνθρωπο που κοινωνεί με τον συνάνθρωπό
του τον Χριστό. Και η συνύπαρξη θέλει θυσία. Θέλει ανοχή. Θέλει σταθερότητα και
επιμονή στην αλήθεια, όπως την διδαχθήκαμε.
