«Καί ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν,
εἰρήνη ἐπ’αὐτούς καί ἔλεος, καί ἐπί τόν Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. 6, 16)
«Όσοι ακολουθούν αυτήν την αρχή, θα έχουν
την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους, αυτοί και όλος ο λαός του Θεού»
Σε
τι διαφέρει η χριστιανική πίστη και ζωή σε σχέση με όλα τα θρησκευτικά και
φιλοσοφικά συστήματα που ονομάζουμε ιδεολογίες; Κι εμείς έχουμε αρχές και
κανόνες. Είναι όσα πιστεύουμε με τον νου και με την καρδιά. Δεν νοείται να
είναι κάποιος χριστιανός και να μην έχει βάσεις στις οποίες να στηριχτεί.
Η
δική μας βάση, ο δικός μας κανόνας είναι το σημείο του σταυρού. Όλες οι
ιδεολογίες υπόσχονται μία καλύτερη ζωή, μπορεί και εξουσία στους πιστούς
τους. Η χριστιανική πίστη στηρίζεται στον σταυρό, στην νέκρωση
δηλαδή και το μαρτύριο. Η νέκρωση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη θάνατο. Σημαίνει
αγώνα καρδιάς να μην νικά ο παλαιός άνθρωπος εντός μας, αλλά όλα να γίνονται
καινή κτίση. Ο παλαιός άνθρωπος έχει κέντρο του το εγώ. Έχει «τα παθήματα και
τις επιθυμίες». Τα παθήματα-πάθη είναι μικρές θεοποιήσεις των αναγκών μας, αλλά
και εξαρτήσεις από αυτές. Και δεν είναι μόνο ό,τι έχει σχέση με την επιβίωσή
μας. Το πάθημα έχει να κάνει με ό,τι μας δικαιώνει και μας δοξάζει, καθιστώντας
μας υπερήφανους και εγωκεντρικούς. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να
ικανοποιούμε το πάθημά μας. Χωρίς να το δικαιολογούμε, άλλοτε με την φράση
«άνθρωπος είμαι, τι να κάνω;», άλλοτε με την ιδέα ότι «σ’ όποιον αρέσω», άλλοτε
με την διαπίστωση ότι ακόμα κι αν θέλουμε να μην μας κυριεύει, αισθανόμαστε ότι
δεν μπορούμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιθυμίες μας. Υπάρχουν οι επιθυμίες
της απάτης. Αυτές που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι αν τις εκπληρώσουμε θα
ευτυχήσουμε. Αυτές που συνδέονται με τα δικαιώματα, ότι προτεραιότητα στην ζωή
είναι να ζούμε την ευχαρίστηση, όταν δεν κάνουμε κακό ή τόσο μεγάλο κακό στους
άλλους. Αλλά ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε ότι πληγώνουμε, το εγώ μας μάς λέει ότι
εμείς προηγούμαστε, εμείς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι.
Σταυρός είναι και η απόφαση να νικήσουμε
τον φόβο να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, όπως είναι αληθινά. Γιατί καθόλου
εύκολο δεν είναι να μπορέσουμε να έρθουμε ενώπιος ενωπίω με μας, όχι για να
δικαιολογηθούμε, ούτε και για να απελπιστούμε, αλλά με νηφαλιότητα να δούμε και
να αποφασίσουμε.
Όσοι ακολουθούν τον κανόνα αυτό του σταυρού από την
αρχή θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους. Η φιλοσοφία του
κόσμου δεν μπορεί να δεχτεί την πίστη. Την θεωρεί απραξία. Όμως η πίστη είναι
λύτρωση. Όχι γιατί μας κάνει να παραδιδόμαστε στις ήττες μας, αλλά γιατί μας
βγάζει από την απαίτηση της νίκης με κάθε τρόπο. Προσπαθούμε, αλλά δεν
αισθανόμαστε μόνοι. Έχουμε μαζί μας τον Πρώτο Εσταυρωμένο.
