Το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος ο Χριστός, όπως τον ακούσαμε σήμερα, λέει στον απόστολο Πέτρο και σε όλους τους αποστόλους Του «Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 1,10), «Ανθρώπους από δω και πέρα θα αλιεύεις».
Ο κόσμος μας μάς αλιεύει για να γίνουμε καταναλωτές.
Η Εκκλησία, μάς αλιεύει για να οδηγηθούμε στο καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Ο κόσμος προσπαθεί να μας πείσει να αδρανοποιηθούμε, να βρούμε τρόπους άκοπης διαβίωσης, αδιαφορώντας για τους άλλους.
Η Εκκλησία θέλει να ενεργοποιήσουμε τα χαρίσματά μας, την εικόνα του Θεού, αλλά και κάθε ιδιαίτερο γνώρισμα που έχουμε λάβει από το Άγιο Πνεύμα και να τα διαθέτουμε στη χρήση του συνόλου.
Ο κόσμος θέλει να μας κάνει εξαρτημένους στα πάθη και τις αδυναμίες μας, για να μας έχει δεσμίους του.
Η Εκκλησία ζητά από εμάς να γίνουμε ελεύθεροι από κάθε εξάρτηση και ανάγκη.
Ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα να διακηρύξει ότι μας επιτρέπεται να «φάμε» τον άλλον, για να ζήσουμε καλύτερα εμείς.
Η Εκκλησία προβάλει τη θυσιαστική αγάπη για τον άλλον και μας καλεί να γευθούμε την αιώνια βρώση που είναι ο Χριστός στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Το αγκίστρι του πολιτισμού είναι το θέλημα και η ηδονή της αμαρτίας.
Το αγκίστρι της Εκκλησίας είναι η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και η χαρά της κοινωνίας τόσο με Εκείνον όσο και με τον συνάνθρωπό μας.
Ο κόσμος μας αφήνει να παλεύουμε στο σκοτάδι της πνευματικής άγνοιας, να ματαιοπονούμε διότι ο θάνατος είναι πιο ισχυρός και να απελπιζόμαστε, διότι βλέπουμε πως κατά βάθος το νόημα που βρίσκουμε δεν μας δίνει ευτυχία.
Η Εκκλησία μας δίνει πίστη στην ελπίδα. Μας κάνει να μην αισθανόμαστε μόνοι. Να μην απελπιζόμαστε, γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι η ζωή κοντά Του έχει νόημα
«Ανθρώπους έση ζωγρών».
Ο δρόμος αυτός δεν είναι μόνο για τους Αποστόλους. Είναι για τον καθέναν από εμάς. Όταν έχουμε επίγνωση του αληθινού σκοπού της ζωής μας, μπορούμε να αφήνουμε στην άκρη το άγχος μας για το εδώ και τώρα και να αφήνουμε τη ζωή μας στα δικά Του δίχτυα.
