Η Εκκλησία, καθώς μας θέλει να προετοιμαζόμαστε πνευματικά για τις μεγάλες γιορτές της παράδοσής μας, μάς υπενθυμίζει ορισμένες αλήθειες. Ότι δηλαδή η πίστη είναι το κλειδί για να γιορτάσουμε αληθινά. Ότι η πίστη μας καθιστά συνεχιστές ενός γενεαλογικού δένδρου που έρχεται από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, από τα χρόνια όπου οι προπάτορες του Κυρίου «εξεδέχοντο την θεμελίους έχουσαν πόλιν, ής τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός» (Εβρ. 11,10), «περίμεναν την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια, της οποίας αρχιτέκτονας και δημιουργός ήταν ο Θεός». Αυτή η προσδοκία της μετοχής σε μία πολιτεία διαφορετική σε σχέση με τον τόπο όπου κατοικούμε στην επίγεια ζωή μας αποτελούσε και αποτελεί το όραμα όλων όσων πιστεύουμε στον Θεό. Αυτή η πολιτεία είναι η Εκκλησία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός μάς μιλά. Μάς καθιστά μετόχους της θείας φύσεώς Του, θεούς κατά χάριν. Όχι μόνο η Εκκλησία των εξωτερικών σημείων, των μυστηρίων, των τελετών, των εικόνων, των διακονημάτων, της ιεραρχίας, αλλά η Εκκλησία που δια της διδαχής και της εμπειρίας μας οδηγεί στο να συναντήσουμε τον Θεό που προσδοκούμε. Η Εκκλησία της πράξης και της αγάπης. Η Εκκλησία της κοινωνίας με Θεό και άνθρωπο.
Εκτός από την προσδοκία η Εκκλησία ζητά από εμάς να έχουμε ως θεμέλιο της ζωής μας τον Θεό. Οι άνθρωποι διαλέγουμε να θεμελιώσουμε την πορεία μας στον εαυτό μας, στις γνώσεις μας, στις ιδέες μας, στα επιτεύγματά μας, στην αίσθηση ότι είμαστε θεοί αφ’ εαυτού μας. Αυτή είναι η πτώση μας. Η αμαρτία μας. Η οντολογική εκείνη κατάσταση την οποία ο Χριστός, δια της ενανθρωπήσεώς Του, ήρθε για να νικήσει, γιατί ο άνθρωπος από μόνος του οδηγείται στο θάνατο. Πρώτα στον πνευματικό και μετά στον βιολογικό. Οι γιορτές της πίστης αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία να πούμε το οντολογικό, το υπαρξιακό ΝΑΙ στον Θεό. Να ξεκινά και να τελειώνει κάθε μέρα της ζωής μας, κάθε στόχος, κάθε έγνοιά μας με Εκείνον και τι ζητά από εμάς.
Ο Θεός όμως δεν είναι μόνο το θεμέλιο. Είναι και ο αρχιτέκτονας και ο δημιουργός της πολιτείας της Εκκλησίας, της ζωής της πίστης μας. Μάς δείχνει τον τρόπο με τον οποίο καλούμαστε να υπάρξουμε. Και η επίγνωση αυτού του τρόπου είναι ο καλύτερος τρόπος προετοιμασίας μας για να γιορτάσουμε. Είναι η πίστη στην πρόνοιά Του για τον καθένα μας. Η βεβαιότητα ότι Αυτός βλέπει τη ζωή μας συνολικά και όχι αποσπασματικά, όπως εμείς. Είναι η ζωή της αγιότητας, στην οποία όλοι και κληθήκαμε και συνεχίζουμε να καλούμαστε. Είναι ο αγώνας εναντίον της θεοποίησης του θελήματος και της αμαρτωλής επιθυμίας. Του εγωκεντρισμού που μας κάνει να θυμώνουμε όταν δε γίνεται αυτό που θέλουμε, το οποίο κάποτε είναι ανθρώπινο, μα ευτελές. Υποβιβάζουμε το νόημα της ζωής μας στο τι θα φάμε, στο πώς θα διασκεδάσουμε, στο αν θα εκπληρώσουμε τις επιθυμίες της σαρκός και χωρίς να το καταλαβαίνουμε περιορίζουμε τον εαυτό μας, τις γιορτές, κάθε τι μοναδικό στο χρόνο και στον κόσμο στο εφήμερο!
Κάθε γιορτή είναι μοναδική στον λειτουργικό χρόνο και τρόπο της Εκκλησίας. Μας υπενθυμίζει την μοναδικότητα της αγάπης που ο Θεός έχει και δείχνει προς τον καθέναν μας. Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, να διαλέξουμε τον τρόπο της προσδοκίας, της θεμελίωσης της ζωής μας στον Θεό, αλλά και της επίγνωσης του τρόπου με τον οποίο Εκείνος μας λυτρώνει. Για να είναι η γιορτή αφετηρία χαράς που θα κρατήσει, νικώντας τον θάνατο του εφήμερου, όσο φανταχτερά στολίδια κι αν έχει!
