Προσκυνούμε πρωτίστως τον Θεό που μας αγαπά. Η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει. Αυτό σημαίνει ότι αναφερόμαστε ως άνθρωποι και αναφέρουμε τη ζωή μας ολόκληρη στον εικονίσαντα. Και κάθε εικόνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία υπόμνηση της αγάπης Του. Ότι είναι κοντά μας. Ότι μας δημιούργησε και μας αγαπά, αγιάζοντάς μας στους αιώνες. Αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να αναφέρουμε τη ζωή μας σ’ Εκείνον.
Προσκυνούμε και τιμούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και την παράδοσή μας, η οποία παραμένει απαράλλακτος εις τους αιώνες.
Προσκυνούμε και τιμούμε την οδό της Αναστάσεως. Στα πρόσωπα των εικονιζομένων αγίων βλέπουμε την δική μας προσδοκία. Ότι όπως εκείνους ο θάνατος δεν τους διαγράφει από τη μνήμη, τη ζωή και την κοινωνία μαζί μας, έτσι κι εμείς αποδεχόμαστε δια της πίστεως αυτή την οδό και αντιστεκόμαστε στον θάνατο και τις διάφορες μορφές του. Την αμαρτία, την ανελευθερία της κοσμικής πραγματικότητας, την εξουσία, την προδοσία της αγάπης, την απολυτότητα του εγωκεντρισμού.
Η Ορθοδοξία θα παραμένει η ελπίδα του κόσμου και των ανθρώπων που την αποδέχονται κάθε φορά που δια της προσκυνήσεως των ιερών εικόνων θα δηλώνουμε ότι λατρεύουμε τον ζώντα Θεό και τιμούμε τους Αγίους τους οποίους Εκείνος θαυμάστωσε και θαυμαστώνει. Και είναι πράξη αντίστασης αυτή η κίνηση σε έναν κόσμο που προσκυνά είδωλα ισχυρών, είδωλα οικονομικών και κοινωνικών προτύπων, είδωλα καλλιτεχνών και διάσημων, είδωλα επιστημόνων, είδωλα κάθε μορφής οθόνης. Γιατί ο κόσμος απορρίπτει την ίδια στιγμή τον Κτίσαντα και λατρεύει ελπίζοντας στις εικόνες των Κτισμάτων.
