«Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης»
Είναι γεγονός πως στη ζωή μας κρίνουμε τα πράγματα και τις αποφάσεις μας, με γνώμονα το τι κερδίζουμε ή τι χάνουμε από τις επιλογές μας. Δυστυχώς αυτό έχει περάσει και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και έτσι θεωρούμε τους άλλους ως αντικείμενα από τα οποία θα ωφεληθούμε ή τους αποφεύγουμε αν δεν πρόκειται να κερδίσουμε κάτι. Έτσι, σημαντικό γίνεται το «ΤΙ» που μας ωφελεί και αφήνουμε κατά μέρος το «ΚΑΠΟΙΟΣ», την μοναδική αξία του ανθρώπου ως υποκειμένου, πέρα από αγαθά, πράξεις, ιδέες. Δεν βλέπουμε δηλαδή ότι ο καθένας, ανεξαρτήτως του «ΤΙ» έχει να μας δώσει, είναι σημαντικός γι’ αυτό που είναι, μοναδική εικόνα Θεού, και ότι στη σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, συνυπάρχουμε και έτσι γινόμαστε κοινωνία.
Η πίστη μας ζει αυτές τις μεγάλες αλήθειες και μας καλεί να τις βιώσουμε, διαμορφώνοντας μία διαφορετική αντίληψη σε σχέση με αυτή του πολιτισμού μας. Το διαπιστώνουμε αυτό κατά την περίοδο του Τριωδίου. Στο ξεκίνημά της ο Χριστός αφηγείται την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου. Ένας άνθρωπος που έχει εστιάσει το νόημα της ζωής του στο «ΤΙ» κάνει και, κατά συνέπεια, θεωρεί ότι είναι σημαντικός και για τον Θεό και για τους ανθρώπους, ενώ δικαιούται να απορρίπτει έναν άλλον, ο οποίος στα «ΤΙ» του όχι μόνο δεν τα καταφέρνει, αλλά αντιτίθεται στις εντολές του Θεού. Κι όμως, ο απορριφθείς δικαιώνεται από τον Θεό. Συνειδητοποιεί ότι αυτό το «ΤΙ» τον καθιστά ανεπαρκή έναντι του Θεού, όμως μέσα του δεν χάνει το νόημα. Είναι η σχέση με τον Θεό, η συναίσθηση ότι ακόμη και ως αμαρτωλός δεν παύει να είναι δημιούργημα του Θεού και σε Εκείνον έχει την ελπίδα του. Ο Θεός του δίνει την μοναδικότητα του «ΚΑΠΟΙΟΣ», του δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσει και πάλι την ζωή του, να συγχωρεθεί και να λυτρωθεί, να ξεκινήσει στην συνέχεια τον αγώνα ώστε και αυτό το «ΤΙ» να αλλάξει με βάση την σχέση με τον Θεό και τον πλησίον.
Η αμαρτία και του Τελώνη και του Φαρισαίου είναι η ίδια. Και οι δύο έχουν την έγνοια του «ΤΙ» των αγαθών. Ο Φαρισαίος το βλέπει στην προοπτική των εντολών του Θεού, να διαχειριστεί τα υλικά του, το «ΤΙ», όπως θέλει ο Θεός, χωρίς όμως να μπορεί να δει το «ΚΑΠΟΙΟΣ» στον άλλον, και να τον δει όπως ο Θεός θέλει με αγάπη, με συγκατάβαση, με συγχώρεση. Νομίζει ότι ο Θεός θα συγκινηθεί από τα κατορθώματά Του και δεν Τον χρειάζεται για να γίνει «ΚΑΠΟΙΟΣ».
Ο τελώνης από την άλλη βλέπει τους άλλους ως «ΤΙ» μπορεί να τους πάρει, αρνείται την σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, θεωρώντας τους ως αντικείμενα προς εκμετάλλευσιν. Μέσα του όμως νιώθει τον έλεγχο της παρουσίας του Θεού. Συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του, ότι τα «ΤΙ» του δεν επαρκούν για την ευτυχία του. Και αφήνει τον εαυτό του, το «εγώ» του στα χέρια του Θεού, όχι για να δικαιωθεί αλλά για να λυτρωθεί. Η ταπείνωση, τα δάκρυα, η προσευχή και, τελικά, η μετάνοιά του τον σώζουν, ενώ ο άλλος κατακρίνεται.
Ας κατανοήσουμε ότι «ΚΑΠΟΙΟΙ» γινόμαστε όχι χάρις στα επιτεύγματα, τα αγαθά μας, διότι αυτά έρχονται και παρέρχονται, ενώ μας ρίχνουν και στην υπερηφάνεια. «ΚΑΠΟΙΟΙ» είμαστε και γινόμαστε επειδή ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και την ίδια στιγμή μας δίνει την δυνατότητα εν Χριστώ και εν Εκκλησία, στην κοινωνία με τους αδελφούς μας με αγάπη, ταπείνωση και μετάνοια. Καλό Τριώδιο, καλή αρχή!
