Όλες οι θρησκείες προσπαθούν να δώσουν απάντηση στην αγωνία του ανθρώπου για τον θάνατο, για το αν υπάρχει ζωή μετά, για το αν έχει νόημα η ζωή μας, εφόσον κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Οι μηδενιστές, όσοι δεν θεωρούν ότι η ψυχή είναι ο ένας τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος υπάρχει, αλλά την θεωρούν απλώς μία εγκεφαλική λειτουργία, πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι το τέρμα. Από όσους πάλι πιστεύουν στην μεταθανάτια ζωή, κάποιοι ακολουθούν μόνο το δόγμα της αθανασίας της ψυχής, καθώς δεν τους ενδιαφέρει το ανθρώπινο σώμα, διότι το θεωρούν φυλακή της ψυχής. Έτσι υπάρχει η πίστη στην μετενσάρκωση, η οποία ξεκινά από τα ανατολικά θρησκεύματα, και στοχεύει στην κάθαρση της ψυχής από τις «αμαρτίες» της, προκειμένου να εξιλεωθεί ή και να ενωθεί με την θεότητα απορροφώμενη από αυτήν, για να γευθεί μέσα στην αταραξία την ευτυχία. Άλλες φιλοσοφικο- θρησκευτικές ομάδες επιμένουν στην αιωνιότητα της ψυχής-πνεύματος, και στην κοινωνία με τον Θεό χωρίς να χρειάζεται η επαναπρόσληψη του σώματος.
Η αυθεντική όμως χριστιανική πίστη στηρίζεται στην Ανάσταση των νεκρών και στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ή, αλλιώς, κρίση του κόσμου. Πρότυπό μας ο ίδιος ο Χριστός, ο Οποίος πέθανε και αναστήθηκε, χωρίς το σώμα Του να γνωρίσει την διαφθορά της φύσης, δηλαδή την αποσύνθεση, καθώς είναι ενωμένο με την θεότητα. Όπως ο Χριστός αναστήθηκε, έτσι κι εμείς.
Η Δευτέρα Παρουσία θα έρθει σε ημέρα και χρόνο που κανείς δεν γνωρίζει. Όμως θα έρθει. Μέχρι τότε «προσδοκούμε ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Καλούμαστε να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτόν του νέο ερχομό του Υιού του Ανθρώπου, για την επαναπρόσληψη των σωμάτων μας, διότι μόνο τότε ο άνθρωπος θα γίνει σώος, ακέραιος, σωσμένος, όταν σώμα και ψυχή ενωθούν και πάλι, κατά πώς πλαστήκαμε. Η αθανασία θα περιλαμβάνει και το σώμα, το οποίο θα γίνει πνευματικό. Και θα είναι αθανασία παραδείσου, δηλαδή κοινωνίας με τον Θεό και τον πλησίον, ή αθανασία κολάσεως, δηλαδή ακοινωνησίας, σκοταδιού, μοναξιάς και μνήμης των παθών, για πάντα.
Το κριτήριο του παραδείσου και της κολάσεως είναι ο τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου στην παρούσα ζωή. Η διάκριση γίνεται μεταξύ προβάτων και κατσικιών δηλαδή ετεροειδών και όχι μεταξύ καλών και κακών ομοειδών. Οι κρινόμενοι έχουμε ήδη αυτοπροσδιοριστεί υπαρκτικά από τον τρόπο που ζούμε: τον αγαπητικό ή τον ατομοκεντρικό. Η διαφοροποίηση υπάρχει, αλλά δεν είναι ορατή. Η παρουσία του Θεού, θα διαχωρίσει απλά αυτούς που θέλουν να υπάρχουν σε σχέση με τους άλλους, και σε αυτούς που θέλουν να υπάρχουν ατομοκεντρικά-αυτοτελειακά. Η κρίση δεν είναι απειλή, είναι επιλογή.
Η είσοδος μας στην Μ. Σαρακοστή μας δίνει και πάλι την ευκαιρία να αναζητήσουμε στον εαυτό μας τον τρόπο της ύπαρξής μας, αγαπητικό ή ατομοκεντρικό και να επιλέξουμε ταυτόχρονα το πώς θα ζήσουμε την Ανάσταση!
