Οι άνθρωποι αδιαφορούμε για το περιεχόμενο της Θείας Επιφάνειας και μένουμε στον τύπο και τα σημεία της. Στον αγιασμό των υδάτων και των οικιών. Στις τελετές και στο γιορταστικό κλίμα. Στην παράδοση που γίνεται έθιμο. Δεν μπορούμε να δούμε ότι δια της φανερώσεως του Τριαδικού Θεού ξεκίνησε ένας καινούργιος κόσμος και ένας καινούργιος τρόπος, αυτός της Βασιλείας των ουρανών που βιώνεται στην Εκκλησία.
Εμείς έχουμε χάσει την δίψα για σωτηρία. Είτε διότι δεν πιστεύουμε στον Θεό και έχουμε ορίσει ως το πέρας της ύπαρξής μας τον θάνατο, είτε διότι δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν εμπόδια στην πορεία μας προς τον Θεό και την αιώνια ζωή κοντά Του, δεν πιστεύουμε δηλαδή ότι αμαρτάνουμε, ότι χρειαζόμαστε ανακαίνιση της ύπαρξής μας, μετάνοια, αλλαγή πορείας. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν εντός μας υποστρώματα παθών, τα οποία μας οδηγούν και σε σκέψεις και σε πράξεις και σε σύνολη στάση ζωής διά των οποίων η κοινωνία με τον Θεό δεν είναι εφικτή. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχουμε πάψει να κατανοούμε την ανάγκη μετοχής μας στην Εκκλησία και στην ζωή της, δεν θεωρούμε ότι δεν έχει νόημα μια ζωή στην οποία δεν είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού, αλλά έχουμε μετατρέψει την εκκλησιαστική ζωή σε συνήθεια εορταστική, παράδοση, πιστή εφαρμογή διατυπώσεων, αλλαγή εξωτερικής συμπεριφοράς και καλές πράξεις, χωρίς όμως να ζούμε τον τρόπο της ανακαίνισης της ύπαρξής μας και μιας συνεχούς αναγέννησης εν Πνεύματι Αγίω.
Θέλουμε τον Αγιασμό στα σπίτια μας, (αν είναι και χωρίς κόπο-χωρίς να πάμε να τον πάρουμε από το Ναό), σαν ξόρκι, σαν μαγικό φίλτρο που θα διώξει κάθετί που νομίζουμε μείς κακό και όχι ως ένα υλικό σημείο της Χάριτος του Θεού που θαυματουργεί, που συμβάλει στην προσπάθειά μας για σωτηρία, για αλλαγή τρόπου ζωής σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για μετάνοια, για ταπείνωση, για αγάπη και συγχωρητικότητα προς τους συνανθρώπους μας, για ζωντανή σχέση με το Θεό.
Η εορτή των Θεοφανείων μας δίνει την δυνατότητα να δούμε ξανά το σωτήριον του Θεού. Όχι για να εγκλωβιστούμε στη αυτάρκειά μας ή στην αποκλειστικότητα ενός Θεού για τις δοκιμασίες και τον θάνατο, αλλά για να ψηλαφήσουμε στο Πρόσωπό Του την ανακαίνιση και τον αγιασμό της ύπαρξής μας. Να αφεθούμε στην χάρη του Επιφανέντος Θεού και να συνοδοιπορήσουμε μαζί Του από τον Ιορδάνη στην Βασιλεία, στην Εκκλησία που ανακαινίζει τη ζωή μας. Ιδού η νέα αρχή που έχουμε ανάγκη!
