Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ, βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη αξία έχει η Αγάπη».
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ακόμη ένα ημερολογιακό έτος μάς χαρίζει η φιλανθρωπία του Θεού. Ένας νέος χρόνος που δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει, σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό, κοινωνικό επίπεδο. Ξέρουμε σίγουρα πως θα μας μεγαλώσει -γεράσει- και ελπίζουμε να μας σοφίσει.
Αν αυτό το τελευταίο ισχύσει, τότε θα πρέπει να χαιρόμαστε, αλλά και να συνειδητοποιούμε και περισσότερο την αξία της Αγάπης. Δηλαδή, τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά. Να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, να αγαπάς πραγματικά τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου, να αγαπάς πραγματικά τα παιδιά σου, να αγαπάς πραγματικά τους οικείους σου (γονείς – αδέλφια), να αγαπάς πραγματικά τους συναδέλφους (προϊσταμένους και υφισταμένους) στη δουλειά, γενικότερα να αγαπάς τους ανθρώπους και το Θεό!
Και η εμπειρία του χρόνου δείχνει πως η αληθινή αγάπη δεν είναι αυτή που κινείται με συμφέροντα και εγωισμό. Η αληθινή αγάπη δεν στηρίζεται σε υπολογισμούς κέρδους ή κάθε είδους ωφέλειας κάθε φορά. Η αληθινή αγάπη ξέρει να ταπεινώνεται, να ζητά πρώτη συγχώρεση αλλά και να συγχωρεί, να βλέπει τον άλλον ως οντότητα πλήρη και να εξασφαλίζει όχι μόνο το σώμα αλλά και τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες του αγαπωμένου. Η αληθινή αγάπη τρέχει πρώτη να βοηθήσει και δεν περιμένει να της το ζητήσουν. Η αληθινή αγάπη ξέρει να θυσιάζεται για τον άλλον.
Βέβαια, ο χρόνος μάς διδάσκει πως αυτός που αγαπά στο τέλος είναι αυτός που «κερδίζει», γιατί αυτός που αγαπά ομοιάζει του Θεού που είναι Αγάπη, ζει την εσωτερική πληρότητα στην παρούσα ζωή, αλλά ταυτόχρονα ξεπερνά τα όρια του χρόνου και εντάσσεται στην αιωνιότητα!
Δυστυχώς όμως, η αίσθηση του εφήμερου που έχουμε οι άνθρωποι για τη ζωή μας, η προβολή και η διαφήμιση της κατανάλωσης όχι μόνο των υλικών αγαθών αλλά και αυτής ακόμη της ανθρώπινης ύπαρξης με σκοπό την απόλαυση και την ηδονή γιατί YOLO (You Only Live Once = Ζεις Μόνο Μία Φορά), μάς απομακρύνουν από την πίστη και την ελπίδα της αιωνιότητας και μας κάνουν να ζούμε ρηχά, επιφανειακά, ανικανοποίητα.
Οι Έκτακτες Ιερές Ακολουθίες.
Ως πρώτη από τις έκτακτες Ιερές Ακολουθίες θα δούμε αυτή των Εγκαινίων του Ιερού Ναού.
Όπως οι Χριστιανοί αφιερώνονται στον Θεό με το Βάπτισμα, έτσι και οι Ιεροί Ναοί αφιερώνονται στον Θεό με την Ακολουθία των Εγκαινίων. Μετά την Ακολουθία του Όρθρου ο Επίσκοπος, μαζί με τους Ιερείς και τους πιστούς, λιτανεύει τα Άγια Λείψανα τρεις φορές γύρω από τον Ναό. Κατόπιν, με πολλή ευλάβεια, τα τοποθετεί μέσα στην Αγία τράπεζα, σε ειδικά κατασκευασμένη θέση. Ύστερα πλένουν την Αγία Τράπεζα με χλιαρό νερό και κερομαστίχα, τη σφραγίζουν με μύρο, την ντύνουν με τα καλύμματα και την καθαγιάζουν με την πανηγυρική Θεία λειτουργία. Κατά την Ακολουθία των Εγκαινίων γίνεται και η «καθιέρωσις», ο αγιασμός δηλαδή των Αντιμηνσίων. Αντιμήνσιο (αντί-mensa, που σημαίνει στα λατινικά τραπέζι) είναι τα υφάσματα εκείνα στα οποία απεικονίζεται το Πάθος του Κυρίου, και κάθε Ιερέας τελεί μόνο πάνω σε αυτό τη Θεία Λειτουργία.
