«Έτρεξε λοιπόν μπροστά από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από κει»
Στην καθημερινότητά μας προσπαθούμε με κάθε τρόπο ναν προβάλουμε τις επιτυχίες μας, τα χρήματά μας, το σώμα μας, τις ικανότητές μας. Και δεν αρκούμαστε στο κοντινό περίγυρό μας, αλλά χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ουσιαστικά σε όλους τους ανθρώπους που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μετατρεπόμενοι σε ναρκισσιστές. Αυτό που μετράει για μας είναι η εικόνα μας, γιατί από αυτήν θα κριθούμε. Και κρίνουμε τους άλλους από την δική τους εικόνα.
Προφανώς η κρίση αυτή είναι επιπόλαιη, τις περισσότερες φορές παραπλανητική, ψεύτικη και δυστυχώς και μεις για τον εαυτό μας μένουμε σε αυτή την πλαστή εικόνα και δεν στρεφόμαστε εντός μας. Γιατί η στροφή προς τα μέσα απαιτεί ταπείνωση για να δούμε ότι δεν είμαστε άψογοι, ότι υστερούμε, ότι πρυτανεύει το «εγώ» μας και λυπούμε τους άλλους, ότι θέλουμε να είμαστε σε θέση εξουσίας, σε θέση δόξας και προβολής, σε θέση ικανοποίησης των θελημάτων μας. Δεν συνειδητοποιούμε ότι ξαστοχούμε στη ζωή μας. Ότι χάνουμε το αληθινό νόημά της.
Για να φτάσουμε στην αλήθεια για τον εαυτό μας χρειάζεται η ταπείνωση. Ο Ζακχαίος, στο άκουσμα ότι έρχεται ο Χριστός αισθάνεται την ανάγκη να Τον δει. Αυτή η ανάγκη δεν είναι αποτέλεσμα περιέργειας, ούτε ένα αίσθημα μετοχής στο life-style των πολλών. Συχνά μας συμβαίνει να θέλουμε να δούμε κάποιον διάσημο, κάποιον ξεχωριστό, για να δηλώνουμε ότι ήμασταν κι εμείς εκεί. Ο Ζακχαίος συγκλονίζεται εντός του. Συνειδητοποιεί ότι έχει ξαστοχήσει στην ζωή του. Ότι διάλεξε έναν δρόμο χωρίς αγάπη, έναν δρόμο εκμετάλλευσης των άλλων, κυρίως υλικής. Ότι στην πράξη θεοποίησε το χρήμα και την χρήση του, ενώ, χωρίς να τον ενδιαφέρει η γνώμη των πολλών που τον θεωρούσαν άνδρα αμαρτωλό, αισθανόταν ότι είχε την εξουσία να τους επιβληθεί.
Η συνειδητοποίηση φέρνει μετάνοια. Και η μετάνοια συνδέεται με την ταπείνωση. Ο Ζακχαίος διαλέγει τώρα ένα άλλο είδος προβολής: αυτό της αυτογελοιοποίησης για τους πολλούς, αλλά και της χαμένης παιδικότητας για τον ίδιο. Σκαρφαλώνει στην συκομορέα, όπως θα έκανε ένα παιδί θέλοντας να παίξει ή να φάει τους καρπούς της. Δεν λογαριάζει την ειρωνεία και την αποδοκιμασία όσων των γνώριζαν, όχι τόσο των εχθρών του, αλλά των φίλων του που θα θεωρούσαν την στάση του ακατανόητη. «Τρελάθηκε ο Ζακχαίος», θα έλεγαν. Όμως για τον ίδιο αυτό το σκαρφάλωμα ήταν η απόδειξη ότι είχε ξαναβρεί την αθωότητα, την αγάπη, την χαρά της παιδικότητάς του, ότι εκείνη την στιγμή που οι άλλοι θα γελούσαν εις βάρος του, αυτός είχε βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη, Εκείνον που είπε ότι μόνο στα παιδιά και στην καθαρή από κακία καρδιά τους ανήκει η βασιλεία των ουρανών!
Και Εκείνος θα ζητήσει από τον Ζακχαίο, αφού ξαναβρήκε την παιδικότητα διά της μετανοίας, να γίνει και πάλι ενήλικας. Μόνο που τώρα η ενηλικίωση του Ζακχαίου θα συνοδευτεί από έμπρακτες αποδείξεις της μετανοίας. Από την δοχή του Χριστού στο σπίτι του. Από την μετάνοια και της οικογένειας. Από την ελεημοσύνη στους φτωχούς και στους αδικημένους από αυτόν. Στην χαρά ότι σώθηκε. Στο καινούργιο ξεκίνημα!
Το σκαρφάλωμα του Ζακχαίου μας υποδεικνύει ότι η προβολή των προσόντων και χαρισμάτων δεν είναι ό,τι ζητά ο Θεός από εμάς, αλλά η μετάνοια και η ταπείνωση που συνοδεύονται από το μοίρασμα των χαρισμάτων μας. Ας ξαναβρούμε την παιδικότητα της καρδιάς μας εντός της Εκκλησίας και ας ζητούμε κι εμείς να δούμε τον Χριστό τόσο εν τοις μυστηρίοις και εν τη Ευχαριστία όσο και εν τω προσώπω του πλησίον μας!
