«Φθερεί τούτον ο Θεός»

Πολλά ακούστηκαν περί της ΟΡΓΗΣ και περί της ΑΓΑΠΗΣ του Θεού. Ο θεός δεν εχει πάθη όπως εμείς για να οργίζεται και για να αγαπάει όπως το καταλαβαίνουμε με τα ανθρώπινα δεδομένα. Ὅσοι ὁμιλοῦν γιά τόν Θεό μόνον ὡς ἀγάπη, ἴσως συναισθηματικῆς φύσεως, ἀμνηστεύοντας ὅλα τά ἐγκλήματα, ἀγνοοῦν τί εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεία ἀγάπη εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἡ ὁποία ἀποστέλλεται στούς ἀνθρώπους καί ἐνεργεῖ σέ αὐτούς, ἀνάλογα μέ τήν κατάστασή τους, ὁπότε ἄλλους σώζει καί ἄλλους καταδικάζει. Σέ αὐτό δέν εὐθύνεται ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, πού δέχεται τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τήν κατάστασή τους. Όπως ο πηλός και το κερί τον Ήλιο.
Τιμωρεί λοιπόν ο Θεός;
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, τονίζει: «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός. Ο γάρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς» (Α’ Κορ. 3, 17). «Αν κάποιος λοιπόν, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, καταστρέφει τον ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος κι ο ναός αυτός είστε εσείς».
Ο Παύλος δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας. «Φθερεί τούτον ο Θεός». Δεν είναι αποτέλεσμα οργής του Θεού αυτή η έκφραση, ούτε εισαγγελικής ή τιμωρητικής διάθεσης. Είναι δρόμος και τρόπος αυθεντικής αγάπης, η οποία θέλει τον καθέναν να είναι υπεύθυνος για την ζωή του. Ιδίως όταν πρόκειται για την εκκλησιαστική πραγματικότητα, στην οποία η άρνηση των εντολών του Θεού, ο διχασμός, η διάλυση της αγάπης διασπούν το σώμα του Χριστού. Αλλά και στην δική μας, καθημερινή πραγματικότητα, η αμαρτία φέρνει φθορά, φέρνει θάνατο πνευματικό, αλλά και ένα αίσθημα αδικίας, το οποίο κάπως πρέπει να θεραπευτεί, αργά ή γρήγορα. Ο Θεός συχνά περιμένει την μετάνοιά μας. Περιμένει την εμπιστοσύνη μας. Μας αφήνει να βρούμε τον δρόμο μας και επιτρέπει να μας συμβούν καταστάσεις, οι οποίες πονούνε. Συχνά μας αφήνει με αναπάντητα «γιατί». Ο δρόμος της ζωής μας θέλει τον χρόνο, την υπομονή και την εμπιστοσύνη, όχι κατ’ ανάγκην για να απαντηθούν τα «γιατί», αλλά γιατί μόνο αγαπώντας την Αλήθεια μπορούμε να βρούμε το αυθεντικό νόημα.
Παρατηρῶ ὅτι ὅσοι κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἤ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀγνοοῦν τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Ἡ δαιμονολογία εἶναι βασικό κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Ὅταν διαβάση κανείς τό Εὐαγγέλιο καί δῆ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε θά διαπιστώση ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ πολεμική τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά ἀσκήση ἁπλῶς τόν ἀλτρουϊσμό καί τήν φιλανθρωπία, ἀλλά γιά νά νικήση τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἄλλωστε, αὐτή ἦταν ἡ διαδικασία τῆς πτώσεως.