«μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται».

«μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. 8, 52). Συχνά οι άνθρωποι κάνουμε τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις μας τόσο για τη ζωή μας όσο και για την σχέση μας με το Θεό με βάση το ρεαλισμό. Με βάση τι βλέπουν οι αισθήσεις μας. Με βάση τον ορθολογισμό. Το θαύμα που επιτελεί ο Χριστός, ανασταίνοντας το κορίτσι, μας δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε έτσι. Ότι δεν αρκεί ο ρεαλισμός και το αυτονόητο, ο συμβιβασμός με την πραγματικότητα. Ότι αν υπάρχει η πίστη στο Χριστό και η βεβαιότητα της δικής Του παρουσίας, τότε μπορεί ακόμη και αυτό που φαντάζει ανέφικτο να πραγματοποιηθεί. Γελούσαν και κορόιδευαν οι λάτρεις του αυτονόητου την παρότρυνση του Χριστού. Κατάπληκτοι θα διαπιστώσουν ότι στο Χριστό όλα είναι δυνατά. Την ίδια ειρωνεία αντιμετώπισε ο Χριστός όταν ζήτησε να μάθει ποιος Τον άγγιξε και εξήλθε δύναμη από αυτόν. Ο Πέτρος και οι άλλοι, επειδή έμεναν στο προφανές, στο ορθολογιστικό, στο ρεαλιστικό, έσπευσαν να Του πούνε ότι το ερώτημά Του ήταν αφελές και άτοπο. Ο Χριστός όμως γνώριζε και γνωρίζει.
Τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα της ζωής μας, ας επαναφέρουμε στην προτεραιότητα της πορείας μας όχι μόνο το ρεαλιστικό, το προφανές, το αυτονόητο, αλλά και την πίστη στο Χριστό. Αυτή θα μας δώσει ελπίδα στην απελπισία μας. Θα μας κάνει να επιμείνουμε και να παλεύουμε. Θα μας βοηθήσει να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Να στηριχτούμε σ’ Εκείνον, για να έρθει στη ζωή μας το ανέφικτο.
Ας μην κλαίμε για την πατρίδα μας. Ας μην κλαίμε για τη ζωή μας και ας μην απελπιζόμαστε μέσα στην κρίση. Δεν πέθανε η πατρίδα μας, δεν πέθανε η ταυτότητά μας, δεν πέθανε η ιστορία και η παράδοσή μας, δεν πέθανε η ελπίδα για αληθινή αλλαγή στη ζωή μας. Καθεύδουν (κοιμούνται) όλα, μέσα στον ρεαλισμό από την μία, και μέσα στη φαινομενική κυριαρχία του θανάτου που οι εξουσίες των ισχυρών, των αγορών, των πολιτισμικών ισοπεδωτών μας επέβαλαν. Η παρουσία όμως του Χριστού μέσα στη ζωή μας (προσωπικά), αλλά και στην συλλογική μας πορεία (κοινωνία), θα μας δώσει την δυνατότητα να αναστηθούμε από τον ύπνο μας. Ο καθένας με τον τρόπο του και με τις δυνάμεις του. Και μέσα από την Εκκλησία σε συλλογικό επίπεδο. Αρκεί να θυμόμαστε ότι Εκείνος μας δίνει την δύναμη για το Ανέφικτο. Όποιος λοιπόν εμπιστευθεί την απελπισία του στον Θεάνθρωπο, όποιος επιμείνει στην αλλαγή εντός του, όποιος ξαναδεί τον εαυτό του στην προοπτική της σχέσης με το Χριστό, όχι αρνούμενος την αυτοκριτική και μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα λάθη που έγιναν, αλλά παίρνοντας την απόφαση από δω και πέρα να παλέψει, θα δει το Ανέφικτο να του δίνεται ως δωρεά, αργά ή γρήγορα. «μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται» (Λουκ. 8, 50) ήταν, είναι και θα είναι ο αψευδής λόγος Του. Από εμάς εξαρτάται η εκπλήρωσή του.