Και πάλι, σήμερα, προβάλει η Εκκλησία μας τη γνωστή παραβολή του Πλουσίου ανθρώπου που προσπαθεί με άγχος και αγωνία να βρει τρόπο να αποθηκεύσει τα πλεονάζοντα αγαθά.
Ίσως σκέφτεται τον κίνδυνο να αρρωστήσει, θυμάται ότι κάποτε θα έρθουν και τα γηρατειά, δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα της ανομβρίας και τις πιθανής καταστροφής της επόμενης σοδιάς, ενώ η αύξηση της φτώχειας και της πείνας είναι ένα ακόμη ενδεχόμενο. Όλα αυτά περνούν από τα μυαλό του πλουσίου και προσπαθεί να βρει την καλύτερη και βολικότερη λύση. Και την ώρα που πίστεψε πως τελείωσαν οι δυσκολίες και τα προβλήματα, ακούει τη φωνή του Θεού που του λέει πως πρέπει να εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό. Μάλιστα, η πρόσκληση αυτή συνοδεύεται και από ένα επίθετο, «άφρων» = άμυαλε.
Αλήθεια ποια η αφροσύνη του;
Ξεχνά το Θεό, γιατί έχει λατρεύσει τον πλούτο και τα υλικά αγαθά του. Μόνο γι΄ αυτά ενδιαφέρεται. Αυτά προσκυνάει και αυτά σέβεται.
Αδιαφορεί για τους συνανθρώπους του και τις ανάγκες τους.
Προσπαθεί να ικανοποιήσει την πλεονεξία του. Θέλει η περιουσία του μόνο να αυξάνεται και δεν χαίρεται αυτά που έχει αυτή τη στιγμή.
Ξεχνά ότι η ύπαρξή του δεν είναι μόνο το σώμα, αλλά υπάρχει και η αθάνατη ψυχή.
Κι έτσι έρχεται το τέλος και δε μένει τίποτα που να μπορεί να σταθεί μπροστά στο κριτήριο του δίκαιου Κριτή.
Άραγε στη δική μας περίπτωση ο Κύριος τι θα πεί; Εμείς πάντως θα είμαστε αναπολόγητοι, δεδομένου ότι τώρα ξέρουμε την οδό της «σωφροσύνης», την οδό του πλουτισμού πνευματικών θησαυρών και όχι υλικών αντικειμένων.
