Κάθε άνθρωπος έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά. Έχει αρχή και τέλος, δηλαδή συνδέεται με τον φυσικό χρόνο, εντάσσεται σ’ αυτόν και εξέρχεται από αυτόν. Έχει όμως και ιστορία. Ανήκει σε ένα γένος, σε μια φυλή, σε έναν λαό, μιλά μια γλώσσα, ακολουθεί μια θρησκευτική παράδοση. Και, τέλος, έχει όνομα, δηλαδή είναι πρόσωπο ανεξάρτητο, έτερο από τα άλλα πρόσωπα, από τους άλλους ανθρώπους.
Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά καθιστούν τον καθέναν μοναδική προσωπικότητα. Και πάνω σ’ αυτά τα τρία χαρακτηριστικά καλείται ο καθένας να εργαστεί, για να οικοδομήσει, να προσθέσει, να διορθώσει, να αφήσει την δική του σφραγίδα.
Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα, αφού ο Χριστός πιστεύουμε και ζούμε στην Ορθοδοξία ότι ήταν εκτός από τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Μόνο που παρότι ο Χριστός είχε γενεαλογία, είχε την βίβλο γενέσεώς του (Ματθ. 1, 1), ήταν τέλειος άνθρωπος, εντούτοις ήταν και κάτι διαφορετικό από όλους τους άλλους. Είχε αρχή κατά άνθρωπον και είχε και τέλος, επάνω στο Σταυρό. Μόνο που το τέλος έγινε νέα αρχή με την Ανάσταση, που σημαίνει ότι τελικά δεν τελείωσε. Είχε ιστορία, ανήκε σε μια φυλή και έναν λαό (τον εβραϊκό), μιλούσε την εβραϊκή γλώσσα, ακολούθησε την θρησκευτική παράδοση, αλλά δεν έμεινε σ’ αυτά. Ο Χριστός υπήρξε ο Θεάνθρωπος, που ενώ ανήκε υπερέβη και την έννοια του «ανήκειν». Ο Χριστός ανήκει σε όλους τους ανθρώπους, γιατί όλος ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ενανθρωπήσει ο Υιός Του. Αληθινό πρότυπο του ανθρώπου είναι ο Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό και όσοι ακολουθούν το Χριστό, όσοι δηλαδή είναι μέλη της Εκκλησίας, μολονότι ανήκουν σε λαό και φυλή, μιλούν γλώσσα συγκεκριμένη, έχουν ιστορικές καταβολές, προχωρούν προς μία οικουμενική, παγκόσμια θεώρηση της ζωής. Προσεύχονται για όλο τον κόσμο, αγαπούν όλο τον κόσμο, χαίρονται που ανήκουν και ταυτόχρονα είναι ανοιχτοί. Τέλος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν και είναι πρόσωπο ανεξάρτητο, έτερο από όλα τα άλλα πρόσωπα, μόνο που δεν άφησε απλώς μνήμες ή έγινε απλώς γιορτή και χαρά ή αφορμή απόρριψης, «σημείον αντιλεγόμενον», αλλά μας άφησε τον ίδιο Του τον εαυτό, το Σώμα και το Αίμα Του που κοινωνούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία, όχι για να θυμόμαστε απλώς το πέρασμα Του από αυτόν τον κόσμο, αλλά για να ανεβαίνουμε μαζί Του στον ουρανό, αλλά και να ξεκινάμε μαζί Του την υπέρβαση του χρόνου, την πορεία προς την αιωνιότητα.
