«Πᾶσα ἁμαρτία καί βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δέ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθύσεται … οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι».
Είναι απορίας άξιο πως μπορεί να παραμένει μια αμαρτία ασυγχώρητη από το ανεξάντλητο έλεος του Θεού μας. Αλλά τι είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος;
Δεν πρόκειται για κάποια φραστική διατύπωση ύβρεως εναντίον του Θεού. Ο Χριστός είπε τον λόγο αυτό όταν οι Φαρισαίοι απέδιδαν την εκδίωξη των δαιμόνων από το Χριστό με τη συνεργασία του άρχοντα των δαιμονίων.
Αυτή η συνειδητή απόρριψη της αλήθειας και η με πείσμα, εγωισμό και μίσος άρνηση της Θεϊκής παρουσίας είναι η βλασφημία για την οποία μιλάμε. Και τότε, η σκληρή και πωρωμένη καρδιά κλείνει ερμητικά και δεν επιτρέπει ούτε την παραμικρή ηλιαχτίδα του Θεϊκού Φωτός, της Θείας Χάριτος, να εισχωρήσει. Ο Θεός θέλει, αλλά δεν του επιτρέπεται να ελεήσει. Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος είναι η θεληματική αμετανοησία. Στην εποχή μας έχουμε φτάσει στο σημείο να καυχόμαστε για την αμαρτία μας, να θεωρούμε το ανήθικο ως ηθικό και να το προβάλουμε, να θεωρούμε την ασθένεια ως υγεία και την υγεία ως αρρώστια, να προτιμάμε το σκοτάδι αντί για το φως. Αν η γνώση του Θεού Πατρός και η αποδοχή του Ιησού Χριστού ως σωτήρα του κόσμου είναι η αιώνια ζωή, όπως είπαμε την περασμένη Κυριακή, η απόρριψή τους είναι η αιώνια καταδίκη.
