Το παιδί και τα καρφιά …
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύµωνε µε το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι µε καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όµως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι, τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι, τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
"Πολύ καλά τα κατάφερες γιε µου, για δες όλες τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης µας δεν θα είναι όπως πριν.
Όταν είσαι θυµωµένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και µετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα µε λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα."
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στον αγώνα να επιβληθούμε στον κακό μας εαυτό και να κυριαρχήσουμε σ΄ αυτόν ελέγχοντας τις αδυναμίες μας και τα πάθη μας με τη βοήθεια και τη Χάρη του Θεού. Αυτός ο αγώνας είναι ο πνευματικός αγώνας, που σκοπό έχει να ενεργοποιήσει τα χαρίσματα που έχει ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού και να φτάσει στην ομοίωση του Θεού.
Ένα άθλημα στο οποίο καλούμαστε να αγωνιστούμε είναι και η κυριαρχία μας πάνω στο θυμό. Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο, ίσως να είναι και δικαιολογημένο. Όμως, ο θυμός εκφράζει έλλειψη αγάπης και κατανόησης και αποτελεί έκφραση του εγωισμού. Έτσι, σε κάθε ξέσπασμα θυμού, πρέπει να εξετάζουμε ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος αδυναμίας της αυτοκυριαρχίας μας.
Αλλά, θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς και τα αποτελέσματα του θυμού του. Τις επιπτώσεις τόσο στον άλλον, όσο και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο θυμός του ενός προκαλεί και το θυμό του άλλου, την ανταπόδοση, την εκδίκηση. Ομοίως και στην ψυχή του θυμωμένου, η ειρήνη δεν επανέρχεται εύκολα, έστω και αν προσωρινά η έκφραση του εγωισμού δημιουργεί μια ικανοποίηση.
Τις στιγμές της έντασης οι σχέσεις σαλεύονται και πάνω στο θυμό εκφέρονται λόγια υπερβολικά, άκριτα και άδικα. Πολλές φορές φτάνουμε στη χειροδικία, στον τραυματισμό ή και στο θάνατο. Έτσι, η αποκατάσταση των σχέσεων γίνεται δυσκολότερη και σίγουρα κάποια σημάδια θα μείνουν, όπως μείνανε και τα σημάδια από τα καρφιά στο φράκτη!!!
Η προτροπή του Χριστού, «οργίζεστε και μη αμαρτάνετε», ίσως μας φανεί παράξενη, μετά από όσα προαναφέραμε. Αλλά, εδώ δύο ερμηνείες μπορούμε να δώσουμε. Πρώτον του θυμού εναντίον της αμαρτίας, οπότε θα θυμώσουμε με τον εαυτό μας και θα τον πείσουμε να αγωνιστεί ενάντια στα πάθη και τις αδυναμίες του. Και δεύτερον, μπορεί λόγω της θέσης ή καλύτερα των ευθυνών μας στην καθημερινότητά μας να πρέπει να διορθώσουμε ή να μαλώσουμε κάποιον, επιπλήττοντάς τον με έντονο τρόπο που μπορεί να φαίνεται ως θυμός, αλλά που στην πραγματικότητα δεν εγγίζει την ψυχή μας και δεν κρατάμε κακία στον άλλον. Όπως όταν μαλώνουμε ένα μικρό παιδί.
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Ο Ιούνιος είναι ο μήνας των Αγίων Αποστόλων. Συνήθως εμπεριέχει και την εορτή της Πεντηκοστής και στο τέλος του εορτάζουμε τους δύο κορυφαίους, Πέτρο και Παύλο στις 29 και στις 30 εορτάζουμε και τους 12 Αποστόλους μαζί. Στην ερώτηση του Χριστού, τι νομίζουν οι άνθρωποι γι΄ αυτόν, λαμβάνει ως απάντηση ότι τον θεωρούν έναν σπουδαίο άνδρα, ένα προφήτη. Και όταν ρωτάει τους αγίους Αποστόλους τι πιστεύουν οι ίδιοι γι΄ αυτόν, ο Πέτρος απαντά εξ ονόματος όλων: «Εσύ είσαι ο Υιός του ζωντανού Θεού». Αυτή ήταν η μαρτυρία του Πέτρου. Πάνω στη μαρτυρία – ομολογία στηρίχθηκε η Εκκλησία, αυτό κήρυτταν παντού οι Απόστολοι και για το λόγο αυτό πέθαναν μαρτυρικά.
Και μεις σήμερα καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου γεγονότος, της ίδιας πίστεως. Και μάρτυρας είναι αυτός που είδε με τα μάτια του, άκουσε με τα αυτιά του, ψηλάφησε με τα χέρια του, έζησε από κοντά και καλά. Άρα, θα πρέπει και μεις να ζούμε το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού. Και αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή μου ζωή.
Πιστεύω στο Χριστό; Εμπιστεύομαι τη ζωή μου σ΄ Αυτόν; Ξεκινώ και τελειώνω την ημέρα μου με το όνομά του, την προσευχή; Εφαρμόζω το θέλημά Του; Υπακούω στις εντολές Του; Αγαπώ το συνάνθρωπό μου; Είμαι μέλος ζωντανό της Εκκλησίας Του; Κοινωνώ του Σώματός Του και του Αίματός Του; Είμαι διατεθειμένος να στερηθώ κάτι για το Χριστό; Θα δίναμε ακόμη και τη ζωή μας για Αυτόν;
Δια πρεσβειών των αγίων Αποστόλων, ας παρακαλούμε το Θεό να γίνουμε και μεις μάρτυρες του Χριστού.
Τα ιερά σκεύη της Θείας Λατρείας:
ιε. Ο Επιτάφιος. Είναι κατάλληλο ύφασμα με κεντημένο ή ζωγραφισμένο τον Χριστό νεκρό, όπως ήταν μετά την αποκαθήλωση. Αργότερα στον Επιτάφιο προστέθηκαν, γύρω από τον Χριστό, η Παναγία, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, ο Ιωάννης, Μυροφόρες και Άγγελοι, σε πένθιμη στάση, «επιτάφιο θρήνο».
Αυτόν τον υφασμάτινο Επιτάφιο προσκυνούμε και περιφέρουμε τη Μεγάλη Παρασκευή στρωμένο πάνω σ' ένα διασκευασμένο τραπέζι το λεγόμενο Κουβούκλιο (που ονομάζουμε και αυτό Επιτάφιο), και συμβολίζει το λίθο, πάνω στον όποιο το Σώμα του Χριστού δέχτηκε τις μεταθανάτιες περιποιήσεις.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
E Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμες. Ο ανόητος ποτέ!!!