Είσοδος στο εσώτερο του καταπετάσματος

Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, αναφέρει ότι οι χριστιανοί έχουμε την διαθήκη, την συμφωνία του Θεού με μας ότι και θα μας ευλογεί και θα πληθύνει τους καρπούς της ζωής μας, κυρίως τους πνευματικούς, ως ασφαλή ελπίδα και σίγουρη, «εισερχομένην εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» (Εβρ. 6, 19-20). «Μας οδηγεί στα ενδότερα του καταπετάσματος, όπου μπήκε πριν από μας και για χάρη μας ο Ιησούς, αρχιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ». Ο λόγος αυτός μας δείχνει ότι η πίστη στον Θεό είναι ελπίδα, η οποία μας εισάγει στα Άγια των Αγίων, αφήνει πίσω την κουρτίνα, το καταπέτασμα που χώριζε το θυσιαστήριο του ιουδαϊκού ναού από το ιερό και τον υπόλοιπο ναό, και μας κάνει όλους μετόχους της αποκεκαλυμμένης αλήθειας που ο Ίδιος ο Χριστός μας προσέφερε: μετόχους της θείας ευχαριστίας, της κοινωνίας μαζί Του, η οποία δεν είναι διανοητική και ιδεολογική, αλλά μεταμορφωτική της υπάρξεώς μας, από την στιγμή που Εκείνος προσλαμβάνεται από μας ως τροφή, φάρμακο και αφθαρσία.
Τροφή διότι το Σώμα Του και το Αίμα Του κοινωνούμε, όχι όμως ως υλική πραγματικότητα, αλλά ως ενεργούσα το μυστήριο της κατά χάριν θεώσεως, δηλαδή της κατοικίας του Θεού εντός μας, της καταστήσεώς μας παιδιών Του, φίλων, αδελφών, οικείων, ένεκα της μετοχής μας στην τράπεζα που δίνει ζωή. Φάρμακο διότι ο Χριστός γιατρεύει την αμαρτία της υπάρξεώς μας, την συνεχή δηλαδή επιλογή να αφήνουμε τον Θεό και να θεοποιούμε τον εαυτό μας, να λύνουμε τις δοκιμασίες της ζωής και να προσανατολίζουμε την πορεία μας κατά το θέλημά μας και όχι κατά το Ευαγγέλιο, το να μην είναι ο νους και η καρδιά μας σε συντονισμό με τον Θεό, αλλά να είναι Εκείνος ένας παρείσακτος κάποτε, συνήθως στις ανάγκες μας, της συνήθειας και της παράδοσης, καθότι το πνευματικό βάρος που βιώνουμε δεν μας φαίνεται βαρύ. Και αυτό μάς κάνει να αμαρτάνουμε και έμπρακτα, με λογισμούς, πράξεις, συμπεριφορές εναντίον του πλησίον μας, αλλά και με ελαφρότητα έναντι των εντολών του Θεού, κυρίως έναντι της αγάπης που ζητά να έχουμε προς πάντας, ακόμη και προς τους εχθρούς μας. Αφθαρσία, διότι η είσοδος στο εσώτερον του καταπετάσματος δεν μένει στο σήμερα, αλλά είναι κατάσταση αγιότητας, δηλαδή κοινωνίας με τον Θεό για πάντα, όσες δυσκολίες κι αν εμφανιστούν στην ζωή μας, ακόμη και μέσα από το πέρασμα του θανάτου.
Η είσοδος στο εσώτερον του καταπετάσματος σημαίνει βίωση του νοήματος της ζωής όχι ως ιδέας, αλλά μέσα από την κοινωνία με τον Χριστό. Αυτός είναι η Αλήθεια, Αυτός μας μεταμορφώνει, Αυτόν σκεφτόμαστε, Αυτόν αναζητούμε, Αυτόν υπολογίζουμε, Αυτός λειτουργεί ως η αφύπνισή μας για να μην μένουμε στο επιφανειακό.