«Χαίρε εσύ που είσαι η ιδεώδης τροφός των παρθένων, χαίρε εσύ που στολίζεις με νυφικά ενδύματα τις άγιες ψυχές και τις οδηγείς στην Βασιλεία του Θεού».
Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε συνηθίσει να στολίζουμε το σώμα μας, ιδίως το πρόσωπό μας. Δεν είναι μόνο τα ρούχα και τα κοσμήματα, αλλά και τα καλλυντικά και η περιποίηση των μαλλιών. Έτσι, αισθανόμαστε ότι μας ξασφαλίζουν την αποδοχή από τους άλλους. Μας προσέχουν και συζητούν για μας. Τονίζεται η αυτοπεποίθησή μας, καθώς η αξία μας εξαρτάται από την εικόνα μας. Άλλωστε ο πολιτισμός μας μάς δίνει την εντύπωση ότι στηρίζεται στην «κατ’ όψιν κρίση». Μία ολόκληρη βιομηχανία, στηρίζεται στον στολισμό για κάθε στιγμή της ζωής μας, ενώ συχνά ο στολισμός γίνεται πρόκληση.
Η Εκκλησία δεν αρνείται το κάλλος. Δεν αρνείται το μέτρο, γιατί είναι η διάθεση της ψυχής μας που την προβληματίζει. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει κάτι άλλο να παρουσιάσει στην συνάντηση με τον πλησίον του, αλλά μόνο τη σάρκα του και τα στολίδια της, τότε σημαίνει ότι έχουμε χάσει την ψυχοσωματική ακεραιότητα της ύπαρξής μας και επιμένουμε μόνο στο σαρκικό της μέρος. Είναι το ότι η προσωπικότητά μας εξαντλείται στο έξωθεν του ποτηρίου και μέσα σ’ αυτό δεν υπάρχει κάτι που να ξεδιψά τον πλησίον αυθεντικά. Είναι η παγίδευση του εαυτού μας στο εφήμερο, διότι ο στολισμός δεν θα μπορεί να κρύψει για πάντα ούτε την φθορά του χρόνου ούτε την ανεπάρκεια της καρδιάς και του νου, το αστόλιστον της ψυχής.
Πρότυπο και βοηθός σ’ αυτόν τον τρόπο στολισμού είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Γι’ αυτό και ο υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου την χαιρετά, μεταξύ άλλων, και ως εξής: «χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων, χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων». «Χαίρε εσύ που είσαι η ιδεώδης τροφός των παρθένων, χαίρε εσύ που στολίζεις με νυφικά ενδύματα τις άγιες ψυχές και τις οδηγείς στην Βασιλεία του Θεού». Η παρθενία δεν έχει να κάνει μόνο με το σώμα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον μοναχισμό, με την ασκητική ζωή. Έχει να κάνει κυρίως με την καρδιά. Με τον αγώνα του ανθρώπου, είτε βρίσκεται εν τω κόσμω είτε έχει βγει από τα μέτρα αυτής της ζωής και έχει αφιερωθεί στον Θεό, να παλέψει να κρατά την καρδιά του καθαρή από πάθη, να προτάσσει την αγάπη και την έγνοια για τον πλησίον και όχι το εγώ και την αυτοθέωση, να βλέπει τι τον χωρίζει από τον Θεό και τον κρατά ως βαρίδι σ’ αυτήν την πραγματικότητα. Κι αυτός δεν είναι δρόμος μόνο των μοναχών, αλλά όλων των χριστιανών. Γιατί όλοι μας έχουμε κληθεί, πιστεύοντας και αγαπώντας τον Θεό, να μοιραστούμε την χαρά της καρδιάς με τον άλλο. Να παλέψουμε τα πάθη μας να μην γίνονται εμπόδιο στην κοινωνία μαζί του. Να αντέξουμε τις πιέσεις και τις δοκιμασίες που προκαλούν στον εγωισμό μας κυρίως οι απόψεις και οι συμπεριφορές του πλησίον, να μην ελκυστούμε στην σωματολατρία και την φιληδονία, αλλά στο να βλέπουμε το πρόσωπο του πλησίον ως εικόνα Θεού.
Η μετοχή στην ζωή της Εκκλησίας γίνεται στολισμός και μάλιστα νυφικός. Όπως μία γυναίκα, όταν γίνεται νύφη, φορά το πιο όμορφο φόρεμα και μάλιστα που είναι μοναδικό και για μοναδική στιγμή, έτσι και η ψυχή που επιθυμεί τον Θεό και την αγιότητα, στολίζεται με την αγάπη, τις αρετές, αλλά και την μετάνοια για όσα δεν μπορεί, για να προχωρήσει στην οδό της Βασιλείας. Και τότε ο άνθρωπος αλλάζει. Γίνεται πηγή γαλήνης και έμπνευσης. Πηγή ελπίδας και χαράς για τους άλλους. Η Παναγία βοηθά και ας την επικαλούμαστε!
