ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 78

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

«Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της. Ἤξερε ποῦ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας. Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Μετὰ μᾶς σταύρωνε, εὐχόταν νὰ εἶναι ἡ Παναγιὰ μαζί μας, καὶ συμπλήρωνε διστακτικά, σὰν νὰ μὴν ἦταν σίγουρη ἂν ἔπρεπε ή ὄχι νὰ τὸ ξεστομίσει, νὰ μὴν ἀργήσουμε, γιατί θὰ προσευχόταν γιὰ μᾶς ὅσο λείπαμε καὶ δὲν ἄντεχε νὰ ξενυχτάει…
Τελειόφοιτος τῆς Ἰατρικῆς, ἀφελῶς πεπεισμένος γιὰ τὴν παντοδυναμία τῆς ἐπιστήμης, βρέθηκα στὴν Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας. Ἔμεινα μόνο λίγες μέρες στὸ μοναστήρι, ἀλλὰ ἡ ἀνακάλυψη ὑπῆρξε συγκλονιστική. Οἱ μοναχοὶ ζοῦσαν μὲ τὸν τρόπο τῆς γιαγιᾶς μου. Ἀναγνωριστικὰ σημάδια: τὸ κομποσχοίνι, τὸ ἀνεπιτήδευτο χαμόγελο καὶ ἡ ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου. Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἑλλάδα, πῆγα νὰ δῶ τὴ γιαγιά. Μισοαστεῖα-μισοσοβαρὰ τῆς εἶπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια ἔχεις, δὲν θὰ μοῦ δώσεις κι ἐμένα ἕνα;» Σοβάρεψε ἀπότομα. Σχεδὸν βούρκωσε. Πῆγε καὶ μοῦ ἔφερε ἕνα κομποσχοίνι μεταξωτὸ καὶ εἶπε: «Πάρτο. Εἶναι τὸ δικό σου. Στὸ φυλάω τρία χρόνια καὶ περίμενα πότε θὰ μοῦ τὸ ζητήσεις». Ἡ γιαγιά μου περίμενε νὰ γυρίσω ἀπὸ τὰ πάρτι, ἀπὸ τὴν Ἀγγλία, ἀπὸ.... τὸν λανθασμένο δρόμο. Ἐγώ, καὶ ὅσοι ἄλλοι συμπεριλαμβάνονταν στὴν προσευχή της…
Λίγους μῆνες, πρὶν τὴν ἀναχώρηση ἀπὸ τὰ ἐπίγεια, μὲ εἶχε πάρει ἰδιαιτέρως καὶ μὲ αἰφνιδίασε πάλι. Σὲ ἕνα χαρτοκιβώτιο εἶχε μαζέψει μία σειρὰ μὲ ὅλα τὰ λειτουργικὰ βιβλία. Μὲ τὴν ἴδια ἁπλότητα, πού μου ἔδωσε τὸ «δικό μου» κομποσχοίνι, μοῦ ἄφησε ρητὴ ἐντολή: «Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς γίνει ἱερέας, θὰ τὰ κρατήσει αὐτός. Ἂν ὄχι, θὰ βρεῖς κάποιο φτωχὸ ναὸ καὶ θὰ τὰ δώσεις ἐκεῖ»…
Στὴν κηδεία της πολλοὶ ἄγνωστοι ἐμφανίστηκαν καὶ μιλοῦσαν γι’ αὐτὴν μὲ εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἐκείνη ἡ ἡλικιωμένη κυρία, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ γιαγιὰ συνέχισε νὰ τὴν δέχεται στὸ σπίτι της, ὅταν ὅλοι τὴν ἀπέφευγαν. Καὶ αὐτό, γιατί ἀπόκτησε ἕνα ἐξώγαμο παιδὶ λίγο μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν θεωροῦσαν πόρνη. Διηγιόταν, ἀνάμεσα στὰ κλάματα, πὼς τῆς ἔχωνε τσάντες μὲ τρόφιμα κάτω ἀπὸ τὸ παλτό, παρακαλώντας τὴν νὰ μὴν τὸ μάθει κανείς…».
Ἡ γιαγιά μου καὶ πολλοὶ ἄλλοι εὐλογημένοι παπποῦδες καὶ γιαγιάδες ἀναπαύονται πιὰ ἐν εἰρήνῃ. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο ἔχει περάσει στὰ χέρια μας. Καλούμαστε νὰ καθρεφτίσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν καὶ νὰ προβληματιστοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὸν τρόπο, ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε τὴν πνευματική μας κληρονομιά.

(Πρώτ. Ἀδαμάντιου Αὐγουστίδη, Ἀναπλ. Καθηγητὴ Θεολογικῆς Σχολῆς Πaν/μίου Ἀθηνῶν).

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Με τη Χάρη του Θεού ξεκίνησε ένας ακόμη Καινούριος Χρόνος. Αλλά τι είναι στην πραγματικότητα ο χρόνος; Πως μπορεί να οριστεί; Ποιος είναι ο χρόνος που δείχνει ένα ρολόι που «πάει μπροστά» και ποιος αυτός που δείχνει ένα ρολόι ¨που πάει πίσω»; Και σε σχέση με ποιο χρόνο πάει μπροστά ή πίσω; Και πως μεταβάλλεται ο χρόνος για κάτι που τρέχει με ταχύτητα που εγγίζει αυτή του φωτός; (θεωρία της σχετικότητας). Έχει αρχή, έχει τέλος ο χρόνος;
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να απαντηθούν όλες αυτές οι ερωτήσεις, ακόμη και στο πλαίσιο της επιστήμης της φυσικής ή της φιλοσοφίας. Ίσως δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία για μας και τη ζωή μας. Η καλύτερη απάντηση που έχω βρει σε τέτοιου είδους «μυστήρια» είναι πως το μεγαλύτερο μυστήριο πρέπει να είναι, ότι ο καθένας μας είναι εδώ για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και αυτό που αυτός αφήνει ως αποτύπωμα στο χρόνο θα το βρουν οι επόμενοι.
Άρα λοιπόν, το αποτύπωμά μας στο χρόνο είναι αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία και που θα πρέπει να φροντίσουμε. Γιατί αυτό μας καθιστά αιώνιους με κάθε σημασία της λέξης. Γιατί για όσους πιστεύουν στην αιωνιότητα, στον άπειρο χρόνο, θα κριθούν σύμφωνα με όσα έπραξαν στο χρόνο της ζωής τους. Από την άλλη και αυτοί που δεν πιστεύουν στην αιωνιότητα, θα πρέπει να φροντίσουν ώστε το αποτύπωμά τους στο χρόνο τους να είναι τέτοιο που θα επιδράσει θετικά στους επόμενους.
Έτσι, η νέα χρονιά είναι μια ακόμη ευκαιρία που μας δίδει ο Θεός για να αξιοποιήσουμε προς όφελος και συμφέρον όλης της κοινωνίας μας.


 Ο καινούργιος χρόνος είναι το σημείο όπου συναντιέσαι:
με το χθες και σου φέρνει αναμνήσεις …
με το αύριο και γεννά προσδοκίες ….
με το σήμερα και σε καλεί σε αγώνες!!!

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!