ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 149 - Φεβρουάριος 2021

 

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα, για να κατέβουν υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.

Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στο «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μιας ώρας που μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και το χρώμα του κόσμου εκεί έξω…

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά, ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Νέοι έκαναν την βόλτα τους ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μπορούσες να δεις μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσιες λεπτομέρειες, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική, μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του, καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.  Μέρες, βδομάδες πέρασαν...

Ένα πρωί, που η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερό για το μπάνιο τους, αντίκρισε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή και, εφ’ όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα, να δει για πρώτη του φορά τον έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο, δίπλα στο κρεβάτι. Αντίκρισε έναν λευκό τοίχο...

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι μπορεί να ανάγκασε τον συγχωρεμένο συγκάτοικό του να περιγράφει τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο! Πρόσθεσε: «Ίσως ήθελε απλώς να σου δώσει θάρρος».

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Είναι αναντίρρητο γεγονός πως οι άνθρωποι αντιδρούμε με διαφορετικό τρόπο στα διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που επίτηδες αποφεύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, θεωρώντας ότι όλα είναι καλά, γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν ευθύνες-ζουν στον δικός τους κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που εξετάζουν τα δεδομένα, θετικά και αρνητικά, αγωνίζονται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και ζητούν και τη σύμπραξη των άλλων, αλληλοϋποστηριζόμενοι. Υπάρχουν, τέλος, και κάποιοι που βλέπουν μόνο τα μελανά σημεία και απογοητεύονται μη θέλοντας να προσπαθήσουν, οδυρόμενοι για τα δεινά.      

Ζώντας για έναν σχεδόν χρόνο πρωτόγνωρες καταστάσεις, καλούμαστε να εντάξουμε τον εαυτό μας σε μία από τις παραπάνω ομάδες. Τί θέλουμε να είμαστε; Αιθεροβάμονες, μαχητές ή παραιτημένοι;

Ο τυφλός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας  αγωνιζόταν να ξεπεράσει τη δική του αδυναμία και να δίνει ελπίδα, θάρρος, κουράγιο στο συγκάτοικό του. Περιέγραφε αυτά που η ψυχή του είχε, ως θέα από το παράθυρο του δωματίου. Δεν έμενε στα σκοτάδια των τυφλών ματιών του και δεν θρηνούσε την «κατάντια» του!  Έπαιρνε χαρά από τη χαρά που έδινε! Έκανε τον εαυτό του παράθυρο ελπίδας, παράθυρο προοπτικής ουρανού για τους άλλους!

Έτσι να πορευόμαστε και εμείς. Αγωνιζόμενοι παίρνοντας δύναμη από τη Χάρη του Θεού και βοηθώντας τους άλλους.

Υ.Γ. Ευτυχώς που το δωμάτιο είχε παράθυρο και έδινε αφορμή να σκέπτονται και όχι οθόνη τηλεόρασης…

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων!

Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και την ομολογία τους.

Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο. Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται  πονηρές επιθυμίες κι εκμετάλλευση. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις.

Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η
κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.

Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του ψυχοφθόρου
άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Να μη λυγίζει εύκολα, μην πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μην κυριεύεται από την απόγνωση.

Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόϋλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα. Έχει δυστυχώς επέλθει μια τρομερή σύγχυση, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αφύπνισης, αντίστασης, δυναμικής αντιμετώπισης, μεταστροφής και μετάνοιας.

Γι' αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αντιμετωπίζεται σαν μια σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θεό. Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, στις δοκιμασίες, στις θύελλες φαίνεται έμπρακτα το πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε, για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να γίνει γι αυτόν μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου. Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος να αγωνίζεται συνεχώς και ανυποχώρητα. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.

 (Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» 5 Ιουνίου 2011)

 

Ο μακαριστός π. Μωϋσής  έγραψε το παραπάνω άρθρο για την οικονομική κρίση του 2010. Δυστυχώς, δεν αλλάξαμε όμως. Ξαφνιαζόμαστε για τα σκάνδαλα στο χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, απορούμε για οικονομικές συναλλαγές φαρμακευτικών εταιρειών, κατακρίνουμε τους εμπόρους ναρκωτικών, αισθανόμαστε αποτροπιασμό για τις συμμορίες ανηλίκων - όλα από την επικαιρότητα των ημερών-  σα να μην τα ξέρουμε, να μην τα φανταζόμαστε! Ενώ, αν δεν τα δοκιμάσαμε τα ζηλέψαμε, αν δεν τα επιθυμήσαμε τα ανεχθήκαμε, αν δεν τα επιδοκιμάσαμε τα αποδεχθήκαμε! Τί προβάλλουν τα δημοφιλή reality shows;  Γι΄ αυτό και φταίμε όλοι μας για το κατάντημα της κοινωνίας μας. Γι΄ αυτό και ο Θεός επιτρέπει νέες δοκιμασίες, για να μετανοήσουμε, να επιστρέψουμε σ΄ Αυτόν!

Οι πνευματικοί νόμοι λένε πως όσο εμμένουμε στη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού, τόσο θα δεχόμαστε επισκέψεις αφύπνισης, ισχυρότερες κάθε φορά. Στῶμεν καλῶς!