Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: "Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;" κι εκείνο απάντησε, "Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα."
"Ανοησίες", είπε το πρώτο. "Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή; "
Το δεύτερο είπε: "Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις, που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα."
Το πρώτο απάντησε: "Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται."
Το δεύτερο, όμως, επέμενε: "Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό «καλώδιο» πια."
Και το πρώτο απάντησε: "Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά."
"Λοιπόν, δεν ξέρω", λέει το δεύτερο, "αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει."
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε: "Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα; "
Το δεύτερο είπε: "Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Ζούμε μέσα της. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει."
Τότε είπε το πρώτο: "Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει."
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε: "Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά."
(Του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, "Morphogeny")
Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.
Με τη Χάρη του Θεού περάσαμε κι εφέτος τη Μεγάλη Εορτή του Πάσχα, που έκλεισε με την Ανάληψη του Χριστού και θα σφραγιστεί με την Πεντηκοστή. Ίσως μας φαίνονται συνηθισμένα και τυπικά αυτά τα ονόματα των εορτών, χωρίς να συνειδητοποιούμε την ουσία τους, άρα και την αξία τους και τη σπουδαιότητά τους. Και αυτό, γιατί οι εορτές αυτές αναφέρονται στην προετοιμασία του καθενός μας για κάτι που έρχεται, για κάτι που δεν έχουμε την εμπειρία του, για κάτι που, δυστυχώς, δεν ελπίζουμε ή καλύτερα δεν πιστεύουμε. Όλες οι εορτές της Εκκλησίας μας έχουν σκοπό να μας θυμίσουν ότι προορισμός της ζωής μας είναι η ένωσή μας με τον Θεό, η αιώνια ζωή κοντά Του, ο αγιασμός μας, να πάμε στον Παράδεισο, όπως απλά λέμε. Κι έτσι το ερώτημα που ζητά απάντηση από τον καθένα μας είναι: «Πιστεύεις στον Θεό; Στην αιώνια ζωή; Στη ζωή μετά τον θάνατο;» Σίγουρα ο ορθολογισμός μας, η επιστήμη που ζητά αποδείξεις με τις αισθήσεις και άλλοι πολλοί παράγοντες δημιουργούν αμφιβολίες στην πίστη μας στα παραπάνω, όπως ακριβώς το πρώτο έμβρυο της ανωτέρω διήγησης. Όμως, αν μείνουμε στα δεδομένα των αισθήσεων, του ορθολογισμού και της αμφισβήτησης, μάλλον δεν θα έπρεπε να είχαμε γεννηθεί. Κάθε γέννα είναι ένας θάνατος. Το έμβρυο πεθαίνει στη γέννα και γεννιέται ένα λογικό βρέφος. ‘’Τελειώνει με τη γέννηση, όχι μία φάση, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης. Το έμβρυο δεν ξέρει τίποτα για τη μετά τον θάνατό του ζωή, για τον τρόπο της ύπαρξης μετά τη γέννηση. Κανένα έμβρυο «δεν γύρισε πίσω» ποτέ, να ξαναγίνει έμβρυο μετά τη γέννησή του, για να πληροφορήσει τα έμβρυα ποια θα είναι η υπαρκτική τους πραγματικότητα μετά τη γέννησή τους!’’ (Χρήστος Γιανναράς: «Πτώση, Κρίση, Κόλαση»)
Η εμπειρία, λοιπόν, της γέννησης του ανθρώπου, μπορεί να γίνει υπόδειγμα για την αλλαγή του τρόπου ύπαρξής μας μετά τον θάνατο και τη μετάβαση στην αιώνια ζωή. Η Εκκλησία μας προβάλλει τη ζωή του Χριστού και των Αγίων μέσα από τις εορτές, για να μας δείξει και δια παραδείγματος ότι η ύπαρξή μας δε χάνεται με τον θάνατο, ότι υπάρχουμε, αλλά χρειάζεται η ησυχία η εξωτερική και κυρίως η εσωτερική –της ψυχής μας η ησυχία- για να ακούσουμε πραγματικά, να αντιληφθούμε την παρουσία του Ουράνιου Πατέρα Θεού που μας καλεί!
Εύχομαι όλο και περισσότερο να συνειδητοποιούμε την αγάπη Του, την προσφορά Του, την παρουσία Του, μέσα από τις Εορτές της Εκκλησίας μας και να στερεωνόμαστε στην πίστη!
Οι Ακολουθίες του Νυχθημέρου.
Συνεχίζοντας με τις ακολουθίες που τελούνται στην Εκκλησία μας, θα αναφερθούμε σε κάποιες που στις ενορίες έχουν πρακτικά ατονήσει, γιατί προήλθαν από τα μοναστήρια. Έτσι, η επιθυμία των μοναχών να προσεύχονται περισσότερες φορές μέσα στην ημέρα, καθιέρωσε τις Ακολουθίες των Ωρών, που γίνονται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα της ημέρας. Η πρώτη (Α΄) Ώρα γίνεται με το τέλος της Ακολουθίας του Όρθρου, κάπου στις 6 το πρωί, η Τρίτη (Γ΄) Ώρα γύρω στις 9 το πρωί, η έκτη (Στ΄) Ώρα γύρω στις 12 το μεσημέρι και η ενάτη (Θ΄) Ώρα πριν τον Εσπερινό της επόμενης ημέρας, περίπου στις 3 το απόγευμα.
Είναι κατά βάσιν ψαλμοί και τροπάρια, που αναφέρονται στα γεγονότα του Πάθους του Κυρίου μας κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ημέρας: «Κύριε ο το πανάγιόν σου πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις σου καταπέμψας...», «Ο εν έκτη ημέρα τε και ώρα τω Σταυρώ προσηλώσας...», «Ο εν τη ενάτη ώρα δι ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος...».
Οι ακολουθίες αυτές εντάχθηκαν στη λατρεία, ώστε να συνειδητοποιούμε πως η ζωή μας πρέπει να αναφέρεται στον Θεό κάθε ώρα και στιγμή.
Υπάρχουν και οι Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες, οι οποίες ψάλλονται κατά την παραμονή των Χριστουγέννων, την παραμονή των Θεοφανείων και τη Μ. Παρασκευή. Είναι Ακολουθίες, οι οποίες αναφέρονται στον Βασιλέα Χριστό, και επιπλέον σε αυτές –κατά το βυζάντιο- ήταν παρών και ο βασιλέας, εξ ου και Βασιλικές. Αναφέρονται, με ιδιαίτερα τροπάρια και ψαλμούς, στα μεγάλα γεγονότα της ημέρας, που εορτάζονται από την Εκκλησία μας με κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια.
