ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 188

 

ΠΛΟΥΤΟΣ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΑΓΑΠΗ

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού. Παρόλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε: Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.

 Αυτοί την ρωτάνε: Ο άντρας σου είναι στο σπίτι; Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη. Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες. Όταν επέστρεψε ο σύζυγος, η γυναίκα του περιέγραψε το περιστατικό. Ας έρθουν, τώρα που επέστρεψα!

 Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί. Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι, της λένε οι τρεις γέροντες.

 Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί!

Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις τής εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται: Είμαι ο Πλούτος, της λέει.

Της συστήνει μετά τον δεύτερο, που είναι η Ευτυχία.

Και, τέλος, τον τρίτο, που είναι η Αγάπη.

 

Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άνδρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

 Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.

Ο άνδρας ενθουσιάζεται και λέει: Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος!

Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε! Η σύζυγός του όμως δεν συμφωνούσε: Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας; Η κόρη τους ,που άκουγε από μια γωνιά, τους λέει τότε: Δεν θα ήταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη;

Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη! Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του. Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά: Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι και οι δύο άλλοι να ακολουθούν! Έκπληκτη η γυναίκα ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία: Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;

Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί: Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απέξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη, όπου πάει η Αγάπη πάμε κι εμείς μαζί της!

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα

Μια νέα χρονιά μάς χαρίζει η φιλανθρωπία του Θεού! Κι ενώ ο χρόνος είναι συνεχής και ρέει αδιάκοπα, εμείς τον οριοθετούμε, βάζοντας σταθμούς, αρχή και τέλος, ώστε να οργανώνουμε την καθημερινότητά μας και να προσαρμόζουμε τη ζωή μας.

Η αλλαγή λοιπόν, ενός ημερολογιακού έτους αποτελεί σταθμό στη ζωή μας. Δεν ξέρω καλά-καλά αν θα πρέπει να εορτάζεται και να πανηγυρίζεται με τόσο έντονο και πολλές φορές προκλητικό τρόπο, αφού κάθε λεπτό που περνά είναι ανεπανάληπτο και γενικά στη ζωή μας κάνουμε τα πάντα για να μην περάσει ο χρόνος!  Σίγουρα όμως είναι ευκαιρία περισυλλογής και απολογισμού όχι μόνο για τα επιφανειακά συμβάντα αλλά και για τον εσωτερικό κόσμο του καθενός μας. Για όσα ονειρευτήκαμε, αγαπήσαμε, επιδιώξαμε, ζητήσαμε, ευχηθήκαμε… Και το μεγάλο ερώτημα: τί πραγματικά      επιθυμήσαμε, επιθυμούμε από τον χρόνο που μας χαρίζεται να ζήσουμε και τι πράττουμε προς την κατεύθυνση αυτή;

Η παραπάνω μικρή ιστορία ας είναι αφορμή και για δικό μας προβληματισμό στην νέα περίοδο που ξεκίνησε. Και να μη μείνουμε μόνο στον προβληματισμό, αλλά να περάσουμε και στην  υλοποίηση της ευχής. Κι  αν συμφωνούμε όλοι ότι τελικά η Αγάπη έχει περισσότερη αξία στη ζωή μας από τον πλούτο κι αυτή μπορεί να φέρει μαζί της την Ευτυχία, τότε μπορούμε αυτή να είναι η ευχή και η επιδίωξή μας στη ζωή! Και η επιδίωξη της Αγάπης δε σημαίνει ότι προσπαθώ να γίνω αγαπητός από τους άλλους, αλλά πρωτίστως ότι προσπαθώ εγώ να αγαπήσω  τους άλλους!

Για τους βαπτισμένους χριστιανούς η Αγάπη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια ή αρετή, αλλά είναι πρόσωπο. Και είναι το πρόσωπο του σαρκωθέντος Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτός κήρυξε τον εαυτό Τους ως την ΑΓΑΠΗ και τη ΖΩΗ και την ΟΔΟ , αφού θυσίασε τον εαυτό Του από αγάπη προς τον άνθρωπο, νίκησε το θάνατο δίνοντας σε όλους αιώνια ζωή και ταυτόχρονα έγινε ο δρόμος – η οδός- που καλούμαστε να ακολουθήσουμε μιμούμενοι το παράδειγμά Του!

Και κάποιοι λόγοι για να λέμε ευχαριστώ!

Θεέ μου συγχώρεσε με όταν κλαίγομαι!

Σήμερα σε ένα λεωφορείο, είδα μία όμορφη κοπέλα με χρυσαφένια μαλλιά. Τη ζήλεψα… Φαινόταν τόσο χαρούμενη… Ευχήθηκα να είχα κι εγώ τόση ομορφιά. Όταν σηκώθηκε να κατέβει, την είδα να περπατάει κουτσαίνοντας στο διάδρομο, είχε ένα πόδι και περπατούσε με δεκανίκι. Αλλά καθώς περπατούσε … τι χαμόγελο!

 Θεέ μου συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι εγώ έχω δύο πόδια. Ο κόσμος είναι δικός μου.

       Σταμάτησα να αγοράσω καραμέλες. Το παιδί που τις πουλούσε ήταν τόσο χαριτωμένο. Μίλησα μαζί του και ήταν πολύ χαρούμενο. Δεν είχε σημασία αν θα αργούσα στην δουλειά. Και καθώς έφευγα μου είπε: «Σας ευχαριστώ. Είστε τόσο ευγενικός. Μού αρέσει να μιλώ με ανθρώπους σαν εσάς. Βλέπετε … πρόσθεσε είμαι τυφλός».

Θεέ μου συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι εγώ έχω δύο μάτια. Ο κόσμος είναι δικός μου.

 

Αργότερα καθώς περπατούσα στον δρόμο είδα ένα παιδί με γαλανά μάτια. Στεκόταν και κοίταζε τα άλλα παιδιά που έπαιζαν. Δεν ήξερε τι να κάνει. Σταμάτησα και του είπα: «Γιατί δεν πας να παίξεις κι εσύ;»  Το παιδί συνέχισε να κοιτάζει μπροστά του χωρίς να μιλήσει και τότε κατάλαβα ότι δεν άκουγε.

Θεέ μου συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι αφού εγώ ακούω. Ο κόσμος είναι δικός μου.

 

Με πόδια να με πηγαίνουν όπου θέλω, με μάτια για να βλέπω το ηλιοβασίλεμα με αυτιά για να ακούω τα πάντα.

Θεέ μου συγχώρεσε με όταν κλαίγομαι. Είμαι πραγματικά ευλογημένος.