ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

 Η γλώσσα του Αγίου Πνεύματος!

                Αναρωτιόμαστε συχνά οι άνθρωποι αν μιλούμε την ίδια γλώσσα μεταξύ μας. Δεν είναι θέμα φθόγγων. Είναι θέμα περιεχομένου, νοήματος, τι εννοούμε στα όσα σκεφτόμαστε, στα όσα λέμε και στα όσα πράττουμε. «Άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε στο τέλος.  Το μεγαλύτερο παράπονο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η αδυναμία της επικοινωνίας. Τα ζευγάρια μεταξύ τους, οι γονείς με  τα παιδιά, οι μικρότεροι με τους μεγαλύτερους δυσκολεύονται.

    Είναι άραγε το διαφορετικό επίπεδο μόρφωσης και παιδείας; Είναι η γλώσσα του εγωκεντρισμού, την οποία χρησιμοποιούμε χωρίς μέτρο; Είναι η εξουσιομανία μας, η οποία μας κάνει να μη δίνουμε σημασία στη σκέψη και το λόγο του άλλου; Είναι η ανάγκη που μας οδηγεί να σχετιζόμαστε με ανθρώπους με τους οποίους ούτε το αυτονόητο δεν μπορεί να κατανοηθεί;  Είναι η αμαρτία, η οποία μας κάνει να μην έχουμε κοινή βάση, αλλά όλα να στηρίζονται στην ιδιοτέλειά μας;

Η Εκκλησία μας λέει πως όλα πηγάζουν από τη μη εγκόλπωση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, από την άρνησή μας να Το αφήσουμε να ενεργήσει στις καρδιές μας.

Να μας δώσει τη γλώσσα της αγάπης, η οποία μεταφράζεται σε ακρόαση, μοίρασμα, συγχώρεση, υποχώρηση.

Να μας δώσει τη γλώσσα της χαράς ότι οι άνθρωποι συναντιόμαστε.

Τη γλώσσα της πίστης ότι υπάρχει ο Θεός για μας και ότι το θέλημά Του είναι η θέωσή μας, η ένωσή μας μαζί Του.

Τη γλώσσα της ελπίδας ότι ο θάνατος νικιέται διά της Αναστάσεως.

Τη γλώσσα της ειρήνης, ότι οι όποιες διαφορές δεν καταργούν την αξία κανενός, καθότι όλοι είμαστε εικόνες Θεού και μπορούμε, αν εκτιμήσουμε ο ένας τον άλλον, να βρούμε όσο το δυνατόν εφικτότερες λύσεις στις δυσκολίες μας.

Τη γλώσσα της καλοσύνης και της πραότητας, ότι δεν είναι ο θυμός, η οργή, η εξουσία εις βάρος του άλλου που μας κάνουν σπουδαίους, αλλά η γαλήνη που εκπέμπουμε, το φως και η ηρεμία που καταπραΰνει τις αγωνίες των άλλων αλλά και τις δικές μας.

Τη γλώσσα της εγκράτειας, δηλαδή του μέτρου στις χαρές και τις λύπες, της λιτότητας και της ασκητικότητας, που συνεπάγονται την παραίτηση από το ίδιον θέλημα και την οικείωση του θελήματος του Θεού, του Ευαγγελίου δηλαδή.

Το Άγιο Πνεύμα, στην πρώτη Εκκλησία, έδωσε τη δυνατότητα κατά την εορτή της Πεντηκοστής στους αποστόλους να μιλούν και όλοι οι άνθρωποι να ακούν το κήρυγμά τους στη γλώσσα που καταλάβαιναν. Οι Απόστολοι έλαβαν τη χάρη, διότι ήταν οι οικείοι του Κυρίου. Και όντας κοντά στο Χριστό διαπιστώνουν ότι η ζωή τους αλλάζει και σε ό,τι αφορά στους ανθρώπους.

Οι πρώην αλιείς ιχθύων, οι απλοί και καθημερινοί και κάποτε πολύ αμαρτωλοί άνθρωποι, γίνονται αλιείς ανθρώπων.  

Οι πρώην κρυβόμενοι και φοβισμένοι μεταμορφώνονται σε ηγέτες.

Αυτοί που περίμεναν καθοδήγηση, γίνονται οι καθοδηγητές.

Αυτοί που έπεφταν σε λάθη, τώρα γνωρίζουν την οδό.

Αυτοί που έβλεπαν το Χριστό ως βασιλιά της γης, τώρα θα εργαστούν για τη Βασιλεία των ουρανών, η οποία θα μεταμορφώσει τις καρδιές των ανθρώπων.

Αυτοί που δεν είχαν φύγει ποτέ από τον τόπο τους, θα κάνουν όλη τη γη τόπο της καρδιάς τους.  

Αυτοί που μιλούσαν τη γλώσσα της εποχής, θα γίνουν οι εκφραστές της γλώσσας που μιλά στις καρδιές όλων των ανθρώπων, όλων των καιρών, μια γλώσσα που δίνει ζωή ακόμα και σε όσους κατοικούν στο θάνατο.

     «Ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού» (Πράξ. 2, 11). «Τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού», έλεγαν όλοι όσοι άκουγαν τους αποστόλους μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος να μιλούνε. Και θαυμαστά είναι τα έργα του Θεού, διότι αναφέρονται στο μυστήριο της θείας οικονομίας, στον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, στη σταύρωση και την ανάστασή Του, αλλά και τη σωτηρία του καθενός ανθρώπου από το κακό και το θάνατο. Ο Θεός που όχι μόνο δημιούργησε, αλλά και ανακαίνισε τον άνθρωπο με την δική Του παρουσία. Ο Θεός που φανερώνεται στην Εκκλησία με την χάρη του Αγίου Πνεύματος και δίνει νόημα και ελπίδα στον άνθρωπο. Που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει μία νέα γλώσσα, αυτή της αλήθειας, της αγάπης, της λύτρωσης. Μία γλώσσα που ενώνει και δεν χωρίζει.

Η επιδημία του Πνεύματος κατά την εορτή της Πεντηκοστής είναι ευκαιρία να αναβαπτιστούμε στη γλώσσα της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης, στη γλώσσα των καρπών που φέρνει το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Να λειτουργήσουμε αποστολικά τόσο εντός των καρδιών μας όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Να επιμείνουμε στη γλώσσα της Εκκλησίας και να παλέψουμε για τη μεταμόρφωση της ζωής και του κόσμου μας.

                                                            π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός  - Κέρκυρα

 

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

                Κάθε βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός έχει λάβει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με το μυστήριο του Χρίσματος και καλείται να τα αξιοποιήσει, να μιλήσει δηλαδή τη γλώσσα  του Θεού. Στην προσπάθειά μας αυτή έχουμε και τη δυνατότητα της συνομιλίας με το Θεό, δηλαδή της προσευχής. Μία σύντομη αλλά περιεκτική προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα για να καταλάβουμε τις αδυναμίες μας και τα πάθη μας και να απαλλαγούμε από αυτά είναι και η προσευχή που ακολουθεί.

 

Εὐχή στό Ἅγιο Πνεῦμα, ὑπέρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν

Κύριε Βασιλεῦ ἐπουράνιε, παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, σπλαγχνίσθητι καί ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν δοῦλον σου, καί συγχώρησόν μοι τῷ ἀναξίῳ πάντα ὅσα σοι ἥμαρτον ὡς ἄνθρωπος, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, οὐχ ὡς ἄνθρωπος ἀλλ’ ὡς ἀπάνθρωπος, καί χείρων τῶν ἀλόγων ζῴων, ἑκουσίως τε καί ἀκουσίως, καί ὅσα ἐξ ἀμελείας καί συνηθείας τοῦ κακοῦ καί ἐκ συναρπαγῆς ἤ ἀπροσεξίας, εἴτε τό ὄνομά σου τό ἅγιον ὤμωσα, εἴτε ἐβλασφήμησα, ἤ τινα ἐλοιδώρησα ἠ ἐλύπησα ἤ ἐσυκοφάντησα ἐν τῇ ὀργῇ μου, ἤ ἐψευσάμην, ἤ ὕπνωσα ὑπέρ τό μέτρον, ἤ πτωχόν ἐλθόντα πρός με παρέβλεψα, ἤ ἀδελφόν ἔβλαψα καί παρεπίκρανα, ἤ ὑπερηφανεύθην, ἤ ὠργίσθην, ἤ ἱσταμένου μου εἰς προσευχήν ὁ νοῦς μου ὁ πονηρός τῷ κόσμῳ τούτῳ περιεπόλευσεν, ἤ ὑπέρ τό μέτρον ἐτρύφησα, ἤ ἀφρόνως ἐγέλασα, ἤ πονηρά ἐνεθυμήθην, ἤ κάλλος ἀλλότριον ἐθεασάμην καί ἐν αὐτῷ προσεδέθη ἡ καρδία μου, ἤ τά μή δέοντα ἐφλυάρησα, ἤ εἶδον τήν ἀμαρτίαν τοῦ πλησίον μου καί ἐγέλασα, καί οὐκ ἐνεθυμήθην τά ἐμά ἀναρίθμητα πλημμελήματα, ἤ τῆς προσευχῆς μου ἠμέλησα, ἤ ἄλλο τι πονηρόν ἐποίησα καί οὐ μνέμνημαι. Ταῦτα γάρ πάντα καί πλείονα ἔπραξα˙ ἀλλά σύ, Δέσποτα, ἐλέησόν με τόν ἄθλιον καί συγχώρησόν μοι ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος, ἵνα προσκυνῶ καί εὐλογῶ τό πάντιμον ὄνομά σου εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.