Τί να ευχηθώ για τη νέα χρονιά;

 

Λίγα λόγια για το θέμα του μήνα.

Από την αρχή του Δεκέμβρη προσπαθούσα να σκεφτώ τί να ευχηθώ στους συνανθρώπους μου την Πρωτοχρονιά και γενικότερα τις πρώτες ημέρες του έτους, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν και των δυσμενών προβλέψεων για τα επερχόμενα. Να μην είναι μια ευχή που  θα φαντάζει εξωπραγματική ή απίθανη ή αδύνατη να συμβεί, αλλά μία ευχή που θα είναι αληθινή και γνήσια και πραγματοποιήσιμη. Έτσι, σε μια θεία Λειτουργία μού εντυπώθηκε στο μυαλό η φράση της ευχής του τρίτου αντιφώνου: «αὐτὸς καὶ νῦν τῶν δούλων σου τὰ αἰτήματα πρὸς τὸ συμφέρον πλήρωσον, χορηγῶν ἡμῖν ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι τὴν ἐπίγνωσιν τῆς σῆς ἀληθείας καὶ ἐν τῷ μέλλοντι ζωὴν αἰώνιον χαριζόμενος - Ἐσὺ καὶ τώρα κάμε νὰ εἶναι γιὰ καλὸ ὅ,τι ζητᾶνε οἱ δοῦλοι σου, δίνοντάς μας σὲ τοῦτο τὸν κόσμο νὰ καταλάβουμε τὴν ἀλήθειά σου, καὶ στὸν ἄλλο χαρίζοντάς μας τὴν αἰώνια ζωή».

Αυτή λοιπόν αποφάσισα να είναι και η ευχή μου για το νέο έτος: «Να γίνει το 2021 το έτος που θα κατανοήσουμε την αλήθεια του Τριαδικού Θεού μας, θα ενισχυθεί περισσότερο η πίστη μας  και θα βιώσουμε την παρουσία Του στη ζωής μας».

Και για να κατανοήσουμε την αλήθεια του Θεού θα πρέπει να αποδεχθούμε το θέλημά Του και αν αποδεχθούμε το θέλημά Του θα Τον κατανοήσουμε και περισσότερο.

 

Η Αποδοχή του θελήματος του Θεού

Μη φοβόμαστε την καθυστέρηση του θαύματος για μας. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Σίγουρα ο Θεός γνωρίζει την κατάστασή μας πολύ καλύτερα από εμάς. Ο Θεός είναι και για μας και τα θαύματα είναι για μας, αλλά η παρουσία του και η επέμβασή του δεν είναι προσχεδιασμένα από εμάς. Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας γίνεται πολλές φορές με πολλούς και διάφορους τρόπους και όχι με μία εκκωφαντική και φαντασμαγορική φανέρωση. Μία ανείπωτη εσωτερική ειρήνη, μία έκτακτη και συγκινητική κατάνυξη, μία βαθιά αίσθηση αμαρτωλότητος και συγχωρητικότητος τι άλλο είναι παρά σημείο της γαληνιαίας  παρουσίας του Θεού στη ζωή μας;

Ο Θεός δεν είναι απλώς πάροχος της υγείας, της μακροζωίας, της ευζωίας, ακόμη και της επίγειας αθανασίας, αλλά ο δοτήρας των ουρανίων δωρεών και χαρίτων και της σωτηρίας της αθάνατης ψυχής μας. Είναι ένα μεγάλο μυστικό, που κρύβεται στο βάθος της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, να ζει ο πιστός τη γλυκύτητα, την ωραιότητα και την ειρήνη της αιώνιας ζωής στα βάθη της ψυχής του παρά τις πολλές εξωτερικές αντιξοότητες.

Είναι ανάγκη μεγάλη ν’ αφυπνισθούμε αμέσως όλοι και να θέσουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Να ζητούμε, κατά τον λόγο του Κυρίου, τη Βασιλεία των Ουρανών και μετά θα προστεθούν και όλα τ’ άλλα. Όσοι δεν έχουμε σωματικές σοβαρές παθήσεις μπορεί να έχουμε σοβαρότερες πνευματικές: πνευματική αναπηρία, ψυχική τύφλωση, καρδιακή αναισθησία και λοιπά.

Θέλουμε να έχουμε έναν Θεό εύκολο, υπάκουο, πρόθυμο σε δώρα, του χεριού μας, για να περνάμε καλά, ευτυχισμένα και τότε μόνο να τον ευχαριστούμε και να τον δοξάζουμε. Δεν του επιτρέπουμε να μας δοκιμάζει παιδαγωγικά, να μας νουθετεί αυστηρά, να μας προλαμβάνει από σφάλματα. Θέλουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να την κάνουμε εμείς ό,τι θέλουμε. Όταν τα πράγματα μάς έρχονται βολικά, τότε λέμε πόσο καλός είναι ο Θεός, όταν κάποτε ανατρέπονται, όχι μόνο τα βάζουμε μαζί Του, αλλά ούτε θέλουμε ουδεμία σχέση με Αυτόν. Τον θεωρούμε σκληρό, φοβερό, αυστηρό και αδυσώπητο.

Ο Θεός μας σε καμία βυζαντινή εικόνα δεν χαμογελά˙ σε κοιτά κατάματα, όλο ειλικρίνεια, όλο συμπάθεια. Δίχως ίχνος οίκτου, εκδικήσεως, απειλής, τρόμου, φόβου και κατατρεγμού. Έχουμε έναν εκπληκτικό, μοναδικό, υπέροχο Θεό, που μας ξαφνιάζει, που μας εκπλήσσει, που μας συγκινεί, που μας ταρακουνά και μας συγκλονίζει μεταμορφωτικά. Ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να μας πει ό,τι θέλει Αυτός και όχι ό,τι θέλουμε εμείς ν’ ακούσουμε.

* * *

Μόνο αν καταφέρει ο άνθρωπος ν’ αποδεχθεί το θέλημα του Θεού μέσα του, μόνον τότε θ’ απελευθερωθεί από μύριους λογισμούς, που τον καταπονούν και τον κουράζουν. Δεν είναι εύκολη, θα πρέπει να πούμε, η αποδοχή του θείου θελήματος, ενίοτε φαντάζει ακατανόητη, κυρίως για τους αταπείνωτους ανθρώπους.

Αν με τη βοήθεια του Θεού ο πιστός δεν επιτρέψει στον εαυτό του να λυγίσει, ν’ απογοητευθεί, ν’ απομονωθεί και να μελαγχολήσει, τότε μπορεί να ζήσει μία χαρισματική κατάσταση πλούσιας αγιοπνευματικής χάριτος. Ταπεινωμένος από τον πόνο να βιώσει τη μεγάλη χαρά της παρουσίας του Θεού στη ζωή του και να νιώσει ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής δεν είναι η καλοπέραση, η υγεία και η μακροζωία, αλλά ο ουσιαστικός σύνδεσμος μαζί Του, η εν Χριστώ ζωή.

(Από το βιβλίο: Μοναχού ΜωυσέωςΑγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 24)

 

Και μια όμορφη και διδακτική ιστορία για το νέο έτος:

Η κούκλα του Κάφκα

Λίγο πριν το τέλος της ζωής του το 1924 σε ηλικία 41 ετών, ο Φραντς Κάφκα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καθώς περπατούσε στο πάρκο Στέγκλιτζ στο Βερολίνο, συνάντησε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο γιατί είχε χάσει την κούκλα της.

Ο Κάφκα προσφέρθηκε να το βοηθήσει να βρει την κούκλα της, όμως μην μπορώντας να τη βρει, σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να πάρει τη λύπη από το μικρό κοριτσάκι.

Έγραψε ένα γράμμα, δήθεν προερχόμενο από την κούκλα της μικρής, και της το έδωσε:

«Σε παρακαλώ, μην κλαις για εμένα, έφυγα σε ταξίδι για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου ξαναγράψω σύντομα, για να σου διηγηθώ τις εμπειρίες μου».

Κάθε φορά που εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόντουσαν, της διάβαζε προσεκτικά τα γράμματα που περιέγραφαν τις φανταστικές ιστορίες της κούκλας.  Το κοριτσάκι παρηγορούταν και αδημονούσε κάθε φορά για νέα από την κούκλα.
Ο καιρός περνούσε και, όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν, ο Κάφκα έκανε δώρο στο κοριτσάκι μια κούκλα, που ήταν όμως εντελώς διαφορετική από την αρχική.

Η καινούρια κούκλα, έφερε επάνω της ένα συνοδευτικό σημείωμα που έλεγε:

«Εγώ είμαι! Τα ταξίδια μου με άλλαξαν.»

Μετά από χρόνια, το κοριτσάκι που είχε γίνει πια μεγάλη γυναίκα, βρήκε ένα κρυμμένο σημείωμα μέσα στην κούκλα που της είχε δωρίσει ο Κάφκα:

«Καθετί που αγαπάς πολύ, πιθανόν μια μέρα να το χάσεις, όμως στο τέλος, έστω με διαφορετική μορφή, η αγάπη θα επιστρέφει».