Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
E Ὁ Τάσος
Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ
παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του.
«Ἀδελφέ μου Νίκο,
Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια
μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός
μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο
τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ
εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ
πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ
ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα
νὰ στέκει ἀκίνητη.
- Τὶς εἶ; φωνάζει ο σκοπός! Μιλιά...
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ; Τότε,
σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ! Ἐκείνη ὅρμησε
ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν
νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ
καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.
(......)Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν
ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ και χάθηκε».
E Ο Γιάννης Τσαρούχης διηγείται το παρακάτω
περιστατικό όταν συνάντησε τους Αρτινούς στο μέτωπο, που μπροστά στην εικόνα
της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους ούτε τις εχθρικές σφαίρες: «…Τις
τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας στο χωριό Κούτσι, την ώρα που
παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά, ακούσαμε το εξής νέο ότι η Παναγία
παρουσιάσθηκε σ᾽έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς
κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την
παλάμη της να τον σταματήσει και του είπε: «Μη με χτυπάς. Ένα έχω να σου πω, τη
Λαμπρή θα είστε στα σπίτια σας»…
Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος
όπου παρουσιάστηκε η Παναγία… Ο διοικητής μού πρότεινε να κάνω τοιχογραφίες,
αλλά ήταν πολύ δύσκολο… Δέχθηκα όμως να κάνω 4 εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν
4 σανίδες… Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο ρέγγας το
οποίο βρωμούσε αρκετά. Δεν βρήκαν άλλα τρία. Εκεί απάνω ζωγράφισα την Παναγία
της Νίκης έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγιά που κυκλοφορούσε σε
δελτάρια… Ο διοικητής εζήτησε να δει την εικόνα… Καθώς πηγαίναμε προς τον
διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο Έλληνες στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν
στρατοπεδεύσει εκεί κι είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη το
ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει τη φήμη
θαυματουργής εικόνας και οι στρατιώτες οι Αρτινοί σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση
απαιτούσαν η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωσή
τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η
Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός, δηλαδή
ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη με ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα
εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσικλετιστής πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές
που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας,
«βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;»
Την εικόνα ζωγράφισε ο μεγάλος
Έλληνας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης (στρατιώτης τότε του μηχανικού και μαθητής
του Φώτη Κόντογλου) δίνοντάς της το μοναδικό προσωνύμιο "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ
ΝΙΚΗΣ". Η εικόνα δυστυχώς χάθηκε αλλά υπάρχει μια φωτογραφία που τη
διασώζει. Τη Μεγάλη Τετάρτη 16
Απριλίου 1941, ο ελληνικός στρατός υποχώρησε από το έδαφος της Αλβανίας
και μοιραία η εκκλησία εγκαταλείφτηκε. Με το πέρασμα του χρόνου η εκκλησία
κατέρρευσε και το θαύμα στο χωριό Γκολέμι ξεχάστηκε.
Εξηνταπέντε χρόνια αργότερα, το
έτος 2006, άρχισε μια προσπάθεια για να βρεθούν στοιχεία και
μαρτυρίες, ώστε να έρθουν στο φως όλες οι πληροφορίες που να πιστοποιούν
το θαυμαστό γεγονός. Δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησε η έρευνα (2006 -
2016) και μετά από μια σειρά διαδοχικών και θαυμαστών περιστατικών
αποκαλύφτηκε η αληθινή ιστορία, ενώ ήρθαν στην επιφάνεια πλήθος
άγνωστων στοιχείων με αποκορύφωμα την αποκάλυψη των ερειπίων της χαμένης
"Εκκλησίας του Στρατού", όπως την ονομάζουν οι μουσουλμάνοι
κάτοικοι της περιοχής. Το Σεπτέμβριο του 2016,
ένα πιστό αντίγραφο της εικόνας “Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ” μεταφέρθηκε και
τοποθετήθηκε στην ερειπωμένη εκκλησία για δύο λόγους:
α) για να θυμίζει σε όλους μας ότι κάθε μορφή πολέμου (οικονομικός,
ψυχρός, πολιτικός, κ.α.) είναι η χειρότερη κατάρα που μπορεί να χτυπήσει
μια ανθρώπινη κοινωνία, και
β) ότι τα οράματα, τα όνειρα και οι οπτασίες που
έβλεπαν οι Έλληνες στρατιώτες στα αλβανικά βουνά δεν ήταν αποκυήματα
της φαντασίας απλοϊκών, θρησκόληπτων και
φοβισμένων αντρών, αλλά ήταν θεϊκές και ζωντανές παρεμβάσεις τόσο της
Παναγίας όσο και πολλών Αγίων της Ορθοδοξίας.
Λίγα
λόγια για το θέμα του μήνα
Έχουν περάσει πλέον πάνω από 80 χρόνια από
την ημέρα του ηρωικού «ΟΧΙ» και έχουν φύγει από τη ζωή σχεδόν όλοι οι
συντελεστές του φαινομενικά ακατόρθωτου, δηλαδή της νίκης επί των Ιταλών
κατακτητών. Και δυστυχώς, μαζί με τους απλούς αυτούς αγωνιστές (ένοπλους και άοπλους
άνδρες και γυναίκες που στήριζαν τον στρατό μας), που έφυγαν από ζωή, χάθηκαν και οι μνήμες,
ξεθώριασαν οι ενθυμήσεις, ξέφτισε η τιμή που τους απονέμουμε, ψεύτισε η αγάπη
προς την Πατρίδα και τα Ιδανικά της.
Οι νέο-Έλληνες δεν γνωρίζουμε την Ιστορία
μας, δεν θέλουμε ούτε να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική μας θητεία, έστω και μόνο
για να πούμε ότι έχουμε τη διάθεση να κρατήσουμε την Εθνική Ανεξαρτησία μας,
θεωρούμε ελευθερία την ικανοποίηση μόνο των όποιων ατομικών δικαιωμάτων μας και
μάλιστα δεν θα είχαμε πρόβλημα ως αντάλλαγμα αυτής να παραχωρήσουμε Εθνικά
Κυριαρχικά μας Δικαιώματα!
Επειδή, όπως φαίνεται, έχουμε ήδη μπει στη
δίνη ενός νέου πολέμου που δεν θα μας αφήσει ανέγγιχτους, θα πρέπει να βρούμε
τις πηγές από τις οποίες τροφοδοτούνταν οι Έλληνες του αγώνα του 1940. Και
αυτές είναι η Πίστη στον Θεό και η αγάπη στην Πατρίδα, δηλαδή στους βωμούς και
στις εστίες των αρχαίων Ελλήνων!
Η μορφή του πολέμου μπορεί να έχει
αλλάξει και να μην γίνεται πλέον με τα ντουφέκια και τα κανόνια του 40, αλλά
και πάλι η Παναγία μπορεί να μας σκεπάσει και να μας οδηγήσει στη νίκη και την
ελευθερία! Σ΄ αυτήν να προσφεύγουμε και
να ζητούμε τις μεσιτείες της τόσο για την εθνική και σωματική μας ανεξαρτησία
αλλά κυρίως για την πνευματική μας ελευθερία!
